Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

Bardzo często patrząc na schemat połączeń w systemach magistrali można się pomylić co do topologii – to dość typowy błąd, szczególnie jeśli nie miało się jeszcze zbyt dużo praktyki z instalacją sieci CAN. Połączenie szeregowe kojarzy się z tym, że sygnał „przepływa” przez kolejne urządzenia jedno po drugim i każde z nich jest niezbędnym fragmentem toru transmisyjnego. To jednak zupełnie niepasujące do CAN – tutaj każdy węzeł dołącza się do wspólnej magistrali, nie przerywając jej ciągłości. Gdyby zastosować układ szeregowy, awaria jednego elementu odcinałaby całą dalszą komunikację, co w praktyce byłoby nieakceptowalne w samochodzie czy maszynie produkcyjnej. Z kolei topologia pierścieniowa jest używana raczej w sieciach, gdzie sygnał musi wracać do punktu wyjścia – na przykład w niektórych rozwiązaniach przemysłowych czy komputerowych, ale nie w CAN, bo tutaj nie ma zamkniętego obwodu, a magistrala kończy się rezystorami terminującymi. Połączenie szeregowo-równoległe wprowadza dodatkowe komplikacje i jest charakterystyczne dla bardzo specyficznych zastosowań, gdzie łączymy grupy urządzeń najpierw szeregowo, a potem równolegle – w CAN takie podejście byłoby zbyt zawodne i trudne diagnostycznie. Branżowe standardy (np. ISO 11898) jednoznacznie wskazują magistralę równoległą jako prawidłowy sposób podłączania urządzeń w tym systemie. W praktyce warto pamiętać, że wybierając nieodpowiednią topologię, można łatwo doprowadzić do problemów z transmisją, zakłóceniami albo brakiem możliwości rozbudowy sieci. To dlatego właśnie połączenie równoległe jest jedynym akceptowalnym sposobem w sieciach CAN.