Kwalifikacja: MOT.02 - Obsługa, diagnozowanie oraz naprawa mechatronicznych systemów pojazdów samochodowych

Wiele osób zakłada błędnie, że do sprawdzenia czujnika hallotronowego wystarczy wymienić go na nowy lub po prostu zmierzyć napięcie na wyjściu, co jest sporym uproszczeniem. Wymiana na inny bez wcześniejszej weryfikacji nie jest dobrą praktyką – taki sposób działania generuje niepotrzebne koszty i nie daje pewności, że źródło problemu faktycznie tkwi w czujniku. Często spotykałem się z sytuacjami, gdzie wymieniano sprawny element, bo nie było właściwej diagnostyki. Pomiar napięcia wyjściowego również bywa mylący – czujnik Halla działa impulsowo i napięcie może się zmieniać bardzo szybko w zależności od obrotów wału, a zwykły miernik pokaże tylko uśrednioną wartość, która niewiele mówi o jakości sygnału. Zupełnie nietrafionym pomysłem jest mierzenie zmiany rezystancji czujnika, bo w czujnikach Halla nie zachodzą zmiany oporności jak w czujnikach NTC/PTC czy czujnikach położenia opartych o potencjometr. Ten typ czujnika opiera się na zjawisku Halla, czyli generowaniu napięcia poprzecznego pod wpływem pola magnetycznego, więc tradycyjny pomiar rezystancji nie wykryje jego uszkodzenia – chyba że doszło do przerwania obwodu, co jednak zdarza się rzadko. Typowym błędem jest traktowanie wszystkich czujników jednakowo i stosowanie tych samych metod diagnostycznych, podczas gdy czujnik Halla wymaga oscyloskopu albo testera sygnału, żeby zobaczyć przebieg impulsów. Z mojego doświadczenia wynika, że poprawna diagnoza to przede wszystkim obserwacja sygnału wyjściowego podczas pracy silnika lub obracania wałem, bo jedynie wtedy można wykluczyć awarie typu przerwy, zwarcia czy osłabienia sygnału na skutek uszkodzenia układów elektronicznych wewnątrz czujnika. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami producentów samochodów i podręcznikami serwisowymi – tu nie ma drogi na skróty.