Szlifowanie jest kluczową metodą obróbki końcowej kół zębatych w przekładniach głównych, ponieważ pozwala na uzyskanie wysokiej precyzji wymiarowej oraz odpowiedniej chropowatości powierzchni. W procesie szlifowania wykorzystuje się narzędzia ścierne, które usuwają niewielkie ilości materiału, co umożliwia osiągnięcie dokładnych tolerancji. Metoda ta jest szczególnie istotna w przypadku kół zębatych, gdzie precyzyjne dopasowanie jest niezbędne do minimalizacji luzów oraz hałasu podczas pracy przekładni. W praktyce, szlifowanie zębów kół zębatych jest realizowane na szlifierkach z zastosowaniem narzędzi o różnej ziarnistości, co pozwala na dostosowanie procesu do specyficznych wymagań projektowych. Standardy takie jak ISO 1328 definiują klasy dokładności zębów kół zębatych, co dodatkowo podkreśla znaczenie szlifowania w inżynierii mechanicznej.
Toczenie, honowanie oraz ugniatanie to metody obróbcze, które mogą być stosowane w różnych kontekstach, jednak nie są one odpowiednie do obróbki końcowej kół zębatych w przekładniach głównych. Toczenie jest procesem, który najczęściej stosuje się do obróbki cylindrycznych i stożkowych powierzchni, a jego zastosowanie do kół zębatych jest ograniczone, ponieważ nie pozwala na osiągnięcie wymaganej precyzji w kształtowaniu zębów. Z kolei honowanie, które polega na użyciu narzędzi z ruchomymi wkładkami ściernymi, jest stosowane głównie do poprawy jakości powierzchni otworów lub cylindrów, a nie do obróbki zębów kół zębatych. Natomiast ugniatanie, jako proces deformacji plastycznej, stosowane jest w produkcji elementów o dużej wytrzymałości, ale nie ma zastosowania w precyzyjnej obróbce zębów, która wymaga zachowania wymagań geometrii. Wybór niewłaściwej metody obróbczej często wynika z niedostatecznego zrozumienia specyfiki wymagań konstrukcyjnych oraz standardów jakości, co może prowadzić do problemów z trwałością i funkcjonalnością elementów mechanicznych.