ESP, czyli Electronic Stability Program, to zaawansowany system elektroniczny, który ma na celu poprawę stabilności i kontroli trakcji pojazdu w trakcie jazdy. Działa poprzez monitorowanie prędkości kół, kątów skrętu oraz przyspieszenia, a w przypadku wykrycia utraty trakcji, automatycznie dostosowuje siłę hamowania oraz moc silnika, aby zapobiec poślizgowi. Przykładowo, podczas jazdy na śliskiej nawierzchni, system ESP może interweniować, zmniejszając moc silnika lub hamując konkretne koła, co pomaga zachować kontrolę nad pojazdem. Zgodnie z normami bezpieczeństwa motoryzacyjnego, takie systemy są obowiązkowe w nowych samochodach w wielu krajach, co podkreśla ich kluczowe znaczenie w zapobieganiu wypadkom. Dobre praktyki w dziedzinie inżynierii motoryzacyjnej nakładają na producentów obowiązek testowania i optymalizacji systemów ESP, aby zapewnić ich niezawodność w różnych warunkach drogowych.
Odpowiedzi takie jak ENI, OBD i EPS wskazują na brak zrozumienia funkcji poszczególnych systemów samochodowych. ENI, czyli Electronic Network Interface, jest technologią stosowaną głównie w zakresie komunikacji między różnymi modułami elektronicznymi, a nie systemem odpowiedzialnym za kontrolę trakcji. Z kolei OBD, czyli On-Board Diagnostics, odnosi się do systemu diagnostycznego, który monitoruje stan mechaniczny i emisję spalin pojazdu, ale nie ma bezpośredniego wpływu na kontrolę trakcji. EPS, czyli Electric Power Steering, jest systemem wspomagania kierownicy, który ułatwia prowadzenie pojazdu, ale również nie dotyczy kontroli trakcji. Pojęcia te często mylone są z ESP, ponieważ wszystkie dotyczą technologii samochodowej, jednak ich funkcje są całkowicie różne. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują brak znajomości podstawowych funkcji systemów samochodowych oraz nieprawidłowe łączenie ich ze stabilnością pojazdu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego postrzegania nowoczesnych systemów bezpieczeństwa w motoryzacji.