Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

W sitodruku bardzo często spotykam się z przekonaniem, że farba powinna być jak najbardziej lejąca, żeby łatwo przechodziła przez oczka siatki albo dawała się łatwo nanosić na sito. To niestety nieporozumienie. Główna zasada sitodruku polega na tym, że farba powinna przechodzić przez sito tylko wtedy, gdy działa na nią nacisk rakla. Jeśli lejność jest zbyt wysoka, farba zaczyna samoczynnie przeciekać przez oczka nawet bez nacisku, co prowadzi do rozlewania się, zamazywania konturów czy niekontrolowanego przenikania na materiał. Takie błędy są nie tylko kosztowne, ale też bardzo trudne do usunięcia, zwłaszcza na dużych seriach produkcyjnych. Przyczepność farby, choć ważna, nie wynika bezpośrednio z jej lejności – to są dwa różne zagadnienia technologiczne. Lejność dotyczy samego zachowania się farby podczas procesu drukowania, a przyczepność to już przywieranie farby do podłoża po wydrukowaniu i wyschnięciu. Z kolei argument, że farba musi łatwo dawać się nanosić na sito, jest trochę uproszczony – kluczowe jest, by podczas pracy raklem farba miała odpowiednią płynność, ale nie za dużą, by nie zalewała oczek przedwcześnie. W praktyce, nadmierna lejność skutkuje zapychaniem się szczegółów wzoru i zmniejsza kontrolę nad procesem. Spotkałem się nawet z praktykami, gdzie zbyt płynną farbę trzeba było zagęszczać na szybko, co spowalniało cały cykl produkcyjny. Tak więc, odpowiednia lejność to kompromis – nie może być za wysoka, bo prowadzi do błędów drukarskich, a zbyt niska utrudni przenoszenie farby przez sito. To taki złoty środek, który pozwala utrzymać powtarzalność i jakość druku, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi.