Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Skanery bębnowe i płaskie wykorzystywane są głównie do digitalizacji obrazów, czyli zamiany materiałów analogowych na pliki cyfrowe, a nie do bezpośredniej kontroli jakości wydruków. W drukarniach skaner bębnowy raczej kojarzy się z bardzo precyzyjnym odwzorowaniem fotografii czy ilustracji do dalszej obróbki prepress, natomiast nie ma funkcji pomiaru gęstości optycznej ani barwy odbitek na papierze. Skanery płaskie, chociaż na co dzień są bardziej dostępne, też nie nadają się do oceny parametrów barwy wyprodukowanego wydruku – ich mechanika i elektronika są zoptymalizowane pod kątem tworzenia kopii cyfrowych, nie zaś kontroli procesów poligraficznych. Zdarza się, że ktoś wierzy, że wystarczy zeskanować odbitkę i sprawdzić kolory na monitorze, ale to jeden z najbardziej „klasycznych” błędów – monitory różnią się między sobą, a profil kolorystyczny monitora nijak nie odwzorowuje rzeczywistej barwy papieru i atramentu. Densytometry transmisyjne z kolei służą do pomiarów materiałów przezroczystych, takich jak folie czy klisze (np. naświetlone filmy offsetowe), gdzie światło przechodzi przez materiał. Tymczasem w klasycznym druku offsetowym czy cyfrowym liczy się ocena barwy odbitej od powierzchni, czyli pomiar refleksyjny – i tu właśnie niezbędny jest densytometr refleksyjny. Z mojego doświadczenia wynika, że mylenie tych urządzeń to częsty błąd początkujących, bo ich nazwy brzmią podobnie. Praktyka pokazuje, że tylko właściwe narzędzie daje pełną kontrolę nad jakością wydruków, a źle dobrana metoda pomiaru prowadzi do niepotrzebnych reklamacji i niezgodności z wymaganiami klienta. Standardy poligraficzne, np. wspomniana już ISO 12647, wyraźnie wskazują, że do oceny barwy odbitek zadrukowanych podłoży nieprzezroczystych zaleca się densytometry refleksyjne – i to naprawdę nie powinno być bagatelizowane.