Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wielu osobom wydaje się, że do kontroli formy sitodrukowej można wykorzystać narzędzia typowe dla innych technik graficznych, jak densytometry czy kolorymetry. To dość popularne nieporozumienie, bo te urządzenia służą przede wszystkim do analizy gotowego wydruku – densytometr pozwala ocenić gęstość optyczną druku i poprawność rastra, a kolorymetr pomaga w kontroli odwzorowania barw. Jednak żadna z tych metod nie dotyczy bezpośrednio fizycznej kontroli samej formy sitodrukowej, zanim jeszcze pójdzie ona na maszynę. Często też spotykam się z przekonaniem, że pomiar wielkości punktu (np. w rastrze) będzie kluczowy – owszem, w offsetcie lub fleksografii to bardzo ważne, ale w sitodruku forma ma inną specyfikę. Główna trudność polega na tym, że to nie raster decyduje o jakości druku z formy sitodrukowej, tylko właśnie fizyczne cechy siatki – a najważniejsza z nich to siła naciągu. Jeśli siatka nie będzie miała odpowiedniej sprężystości i sztywności, cała kontrola parametrów optycznych nie uratuje procesu. Pomiar siły naciągu za pomocą tensometru to praktycznie standard branżowy, bez którego nie wdraża się matrycy do produkcji. Stąd skupianie się na analizie barw czy rastera na etapie kontroli formy jest zwyczajnie chybione. To chyba najczęściej powtarzany błąd wśród początkujących drukarzy. Kontrola formy w sitodruku polega przede wszystkim na ocenie jej właściwości mechanicznych, a nie optycznych – i warto to sobie jasno zapamiętać.