Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Rozważając różne warianty budowy elastomerowej formy drukowej, łatwo ulec mylnym skojarzeniom z innymi technikami druku, jak offset czy wklęsłodruk. Przykładowo, wklęsłe miejsca hydrofobowe to typowy element wklęsłodruku (np. rotograwiury), gdzie obraz drukowy trzyma się dna zagłębień, ale nie ma to zastosowania w fleksografii czy ogólnie w technikach z formami elastycznymi. Podobnie, wklęsłe elementy drukujące odnoszą się do matryc w technikach takich jak rotograwiura czy tampondruk, gdzie farba znajduje się w zagłębieniach, a powierzchnia formy jest zasadniczo płaska lub nawet hydrofobowa – zupełnie inna zasada niż w flekso. Z kolei wypukłe elementy hydrofilowe brzmią przekonująco, ale tu pojawia się typowy błąd myślowy: hydrofilowość ma znaczenie głównie przy technikach wykorzystujących wodę do oddzielania partii drukujących od niedrukujących, jak offset (z użyciem roztworu nawilżającego). W fleksografii kluczowe jest, żeby wypukłe elementy były zdolne do przyjęcia i przekazania farby na podłoże, a ich hydrofilowość lub hydrofobowość nie odgrywa aż tak ważnej roli, jak ich kształt i elastyczność. Z mojego doświadczenia wynika, że uczniowie często mieszają pojęcia dotyczące różnych technik, bo każda z nich wykorzystuje trochę inne zjawiska fizyko-chemiczne. Dobrą praktyką jest zawsze zadawanie sobie pytania, czy dana forma przenosi farbę z wypukłości czy z wklęsłości oraz jakie są wymagania wobec materiałów – to pomaga uniknąć takich pomyłek. W elastomerowych formach drukowych, jak te używane w fleksografii, tylko wypukłe elementy pełnią funkcję miejsc drukujących, zgodnie ze standardami branżowymi i praktyką produkcyjną.