Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Spora część uczniów myli kolejność położenia elementów drukujących i niedrukujących w różnych technikach druku, co wcale mnie nie dziwi – temat jest dość podchwytliwy. Zacznijmy od offsetu. W technice offsetowej zarówno elementy drukujące, jak i niedrukujące znajdują się praktycznie w jednej płaszczyźnie na płycie offsetowej, bo całość bazuje na zasadzie hydrofobowości i hydrofilowości – tłuszcz przyciąga farbę, a woda ją odpycha. Nie ma tam wgłębień lub wypukłości jak w innych technikach, więc nie można mówić o wyraźnym położeniu elementów drukujących poniżej niedrukujących. Sitodruk opiera się na siatce, przez którą przepuszcza się farbę tylko w określonych miejscach – elementy drukujące to oczka siatki odsłonięte, reszta jest zamknięta emulsją światłoczułą, ale nie ma zagłębień czy wyniesień; całość jest płaska, więc to też nie jest poprawna odpowiedź. Fleksodruk stosuje elastyczne, wypukłe formy drukowe – tu elementy drukujące są wyniesione ponad niedrukujące, więc dokładnie odwrotnie niż w pytaniu. Najczęstszy błąd myślowy to utożsamianie rozmieszczenia elementów z dostępnością farby, ale w praktyce to konstrukcja formy decyduje o efekcie. Tylko w tampondruku matryca jest typowo wgłębna, a elementy drukujące faktycznie są położone niżej, niż niedrukujące, dzięki czemu farba zatrzymuje się w zagłębieniach i stamtąd jest pobierana przez tampon. To rozwiązanie różni się fundamentalnie od pozostałych metod i bardzo często decyduje o wyborze tej techniki np. do nadruków na nietypowych kształtach lub twardych powierzchniach. Moim zdaniem warto zwracać uwagę właśnie na fizyczną budowę formy drukowej, bo to jest klucz do zrozumienia działania różnych metod druku – ułatwia to potem dobór właściwej technologii do zlecenia.