Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób podczas przeliczania naddatku technologicznego w poligrafii popełnia drobne, ale kosztowne błędy. Często wydaje się, że wystarczy policzyć całość zapotrzebowania, bez głębszego zastanowienia się nad tym, ile faktycznie certyfikatów A4 wchodzi na jeden arkusz B3. Pojawia się tu mylne założenie, że jeden arkusz odpowiada jednemu certyfikatowi albo że 10% naddatku to po prostu 10% od całkowitej liczby certyfikatów, bez podziału na formaty. Takie podejście zupełnie pomija fakt, że z jednego arkusza B3 można wydrukować dwa certyfikaty A4, bo B3 jest niemal dwa razy większy od A4. Część osób zresztą błędnie zakłada, że naddatek liczony jest od ogólnej liczby arkuszy potrzebnych do wydruku – czyli mnożą 20 000 przez 10% i wychodzi im 2 000 zamiast 1 000, co nie uwzględnia realnej ilości wykorzystywanych arkuszy B3. Inni z kolei zaniżają ilość naddatku, biorąc pod uwagę tylko 200 lub nawet 100 arkuszy, co jest zdecydowanie za mało i nie zabezpiecza procesu produkcji przed stratami wynikającymi z rozruchu, ustawień maszyn lub losowych problemów podczas druku. Takie zaniżone wartości mogą prowadzić do powtarzania całego zlecenia lub konieczności awaryjnego dokupowania papieru – a to generuje dodatkowe koszty i opóźnienia. Moim zdaniem, żeby dobrze to rozumieć, trzeba zawsze odnieść się do praktycznych standardów branżowych i pamiętać, że naddatek technologiczny odnosi się do faktycznej liczby arkuszy użytych w produkcji, a nie do liczby pojedynczych sztuk wyrobu. To podejście minimalizuje ryzyko błędów i zapewnia płynność całego procesu drukarskiego.