Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Gdy myślimy o druku wielobarwnego plakatu, łatwo wpaść w pułapkę uproszczeń technologicznych i wybrać rozwiązania, które na pierwszy rzut oka wydają się wystarczające, ale w praktyce nie dają oczekiwanych rezultatów. Użycie dwóch farb triadowych – powiedzmy cyan i magenta – teoretycznie pozwoliłoby uzyskać pewien zakres barw, ale w żadnym wypadku nie da się w ten sposób wydrukować pełnokolorowego plakatu, bo ograniczamy sobie paletę praktycznie do kilku odcieni fioletu i niebieskiego, bez możliwości uzyskania czerni, żółci czy szerokiej gamy innych kolorów. To taki typowy błąd wynikający z braku znajomości zasad mieszania kolorów w druku offsetowym. Z kolei wybór czterech farb Pantone jako jedyne rozwiązanie mógłby się sprawdzić tylko w sytuacji, gdybyśmy mieli plakat złożony wyłącznie z czterech płaskich, nieprzenikających się barw i żadnych przejść tonalnych. W praktyce jednak, przy plakacie zdjęciowym, to absolutnie niewystarczające i nieopłacalne rozwiązanie – farby Pantone są drogie i stosuje się je raczej do precyzyjnych, pojedynczych kolorów firmowych czy efektów specjalnych, a nie do wielokolorowych ilustracji. Możliwość zastosowania czterech farb CMYK oraz czterech Pantone wydaje się z kolei przesadą – to tak, jakby na zapas zamawiać farby, które nie będą użyte. W branży poligraficznej liczy się nie tylko jakość, ale też optymalizacja kosztów i efektywność procesu. Nadmiar farb Pantone wydłuża przygotowanie, zwiększa ryzyko błędów oraz niepotrzebnie podraża druk. Częsty błąd wynika z myślenia, że im więcej Pantone, tym lepiej – to nieprawda. Odpowiednie dobranie technologii do efektu końcowego jest kluczowe i warto pamiętać, że CMYK służy do zdjęć i przejść tonalnych, a Pantone tylko wtedy, gdy chcemy uzyskać kolory niemożliwe do odwzorowania w CMYK, jak właśnie srebrny metalik. Dlatego tylko zestaw CMYK plus jedna farba Pantone daje zarówno praktyczny, jak i ekonomiczny efekt zgodny z realiami rynku.