Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Ten temat potrafi sprawiać trochę problemów, bo łatwo się pomylić, szczególnie jeśli nie miało się jeszcze styczności z praktyką w przygotowalni czy naświetlarni. Zacznijmy od tego, że wyciąg barwny to nic innego jak osobny film lub później płyta dla każdego koloru farby, który będzie użyty w druku. Druk 2+2 oznacza, że na jednej stronie (awersie) używamy dwóch różnych kolorów, a na drugiej (rewersie) również dwóch – niekoniecznie tych samych. To powoduje, że na całość pracy potrzebujemy cztery niezależne wyciągi barwne. Zdarza się, że ktoś błędnie zakłada, iż wystarczy tylko jeden wyciąg, bo na każdej stronie są tylko dwa kolory – jednak wtedy pomija fakt, że każda strona wymaga swoich osobnych form. Odpowiedź z ośmioma wyciągami jest znacznie przesadzona – taki wynik bierze się najczęściej z mylenia liczby kolorów z liczbą procesów drukarskich lub dodawania kolejnych wariantów, których faktycznie nie ma. Z kolei sześć wyciągów to już chyba efekt jakiegoś nieporozumienia – być może ktoś pomylił konfigurację z drukiem 3+3 lub nieprawidłowo zsumował liczbę barw na obie strony. W branży przyjmuje się jasno: liczba wyciągów odpowiada ilości kolorów na każdej stronie sumarycznie, stąd cztery wyciągi są wymogiem. Warto pamiętać, że niezależnie od tego, czy kolory się powtarzają, czy nie – dla każdej barwy i każdej strony powstaje osobna forma. Takie podejście gwarantuje poprawność procesu CtF i jest zgodne z praktyką warsztatową w poligrafii. Moim zdaniem, kluczem jest tu zrozumienie, że bez tych czterech wyciągów nie da się przygotować poprawnie formy drukowej dla 2+2.