Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Liniatura rastra odgrywa kluczową rolę w jakości druku offsetowego, szczególnie na papierach powlekanych. Często pojawia się mylne przekonanie, że im wyższa liniatura, tym lepszy efekt, albo że niższe wartości są uniwersalne dla każdego podłoża. Jednak rzeczywistość wygląda trochę inaczej. Liniatura 60÷100 lpi to rozwiązanie charakterystyczne dla papierów niepowlekanych, takich jak gazety czy prostsze książki, gdzie powierzchnia jest bardziej chłonna i szorstka. Przy takich niskich wartościach punkty rastra są na tyle duże, że obraz traci na ostrości – na powlekanym papierze taki raster dałby bardzo widoczny efekt „ziarnistości”, co w materiałach reklamowych czy czasopismach wygląda po prostu nieprofesjonalnie. Druk wysoką liniaturą typu 400÷550 lpi to trochę inna bajka – jest to raczej domena druku artystycznego, proofingu czy produkcji bardzo wysokiej jakości reprodukcji na specjalistycznych maszynach i papierach klasy premium, często z dedykowanym przygotowaniem prepressu. W praktyce w typowych nakładach offsetowych takie wartości są nieosiągalne ze względu na ograniczenia maszyn i stabilność procesu – drobne punkty mogą się zlewać lub w ogóle nie być odwzorowane. Z kolei 12÷30 lpi stosuje się w zupełnie innych technologiach, jak sitodruk czy druk wielkoformatowy do billboardów, gdzie z dużej odległości nie widać aż tak bardzo struktury rastra. Typowym błędem jest też niezrozumienie, że parametry trzeba dobierać do podłoża – nie zawsze wyższa liniatura znaczy lepiej. Tak naprawdę, profesjonalne podejście wymaga znajomości materiałów i możliwości technologicznych. Stosowanie liniatur spoza zakresu 150÷200 lpi na papierze powlekanym po prostu nie wykorzystuje potencjału tego podłoża i druku offsetowego, a efekty będą dalekie od oczekiwanych przez wymagających klientów.