Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

W branży poligraficznej często zdarza się, że mylone są pojęcia związane z pH roztworu zwilżającego, przez co można łatwo przyjąć błędne wartości jako prawidłowe. Wybierając zakresy takie jak 3,8 ÷ 4,5 czy nawet 3,0 ÷ 3,6, można odnieść wrażenie, że bardziej kwaśne środowisko będzie korzystniejsze dla oddzielania farby od powierzchni niedrukującej. Jednak zbyt niskie pH to poważne ryzyko korozji części maszyny, szybszego zużycia płyt offsetowych oraz powstawania niekontrolowanych reakcji chemicznych. W praktyce takie skrajnie kwaśne roztwory prowadzą do awarii sprzętu, a efekty na wydruku są zwykle słabe – obraz może się rozmazywać albo pojawiają się zacieki. Z kolei wybór zakresu 5,5 ÷ 7,0, czyli środowiska zbliżonego do obojętnego, to typowy błąd, szczególnie u osób dopiero zaczynających pracę w drukarni. W takim pH roztwór nie zapewnia prawidłowego zwilżania formy drukowej, przez co farba zaczyna się osadzać tam, gdzie nie powinna – efekt to tzw. przyfarbienia lub braki w ostrych krawędziach. Moim zdaniem, wielu początkujących sugeruje się tu zwykłym odruchem, że neutralne pH to zawsze bezpieczne pH – niestety, w offsetach zupełnie się to nie sprawdza. Standardy branżowe jasno wskazują, że najlepszą jakość i trwałość maszyn uzyskuje się w zakresie pH 4,8 ÷ 5,3. Takie ustawienie pozwala utrzymać optymalne warunki zwilżania, minimalizuje korozję i zarazem gwarantuje stabilność procesu drukowania. Z mojego doświadczenia wynika, że ignorowanie tych zaleceń prędzej czy później kończy się problemami technicznymi i dodatkowymi kosztami. Dlatego tak ważne jest, by nie kierować się intuicją, tylko dobrze poznać te normy i ich praktyczne konsekwencje.