Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

W przypadku pytania o materiał wykonania koszulki Ballarda łatwo się pomylić, bo przecież w przemyśle poligraficznym stosuje się sporo różnych metali. Aluminium, mimo że lekkie i odporne na korozję, nie nadaje się do precyzyjnej obróbki grawerskiej, jakiej wymaga się od koszulki Ballarda. Sam materiał jest zbyt miękki i ściera się za szybko, a precyzyjne przenoszenie detali przez aluminium jest problematyczne. Żelazo z kolei może wydawać się solidne i tanie, ale ma ogromną wadę – łatwo rdzewieje, a jego właściwości mechaniczne nie pozwalają na uzyskanie tak dokładnych grawerunków jak miedź. Dodatkowo, żelazo trudniej pokryć dokładną warstwą chromu, co jest przecież kluczowe w tej technologii. Srebro brzmi bardzo fachowo i może kojarzyć się z wysoką jakością, ale to materiał zdecydowanie za drogi do zastosowań przemysłowych, a poza tym jest zbyt miękki i podatny na zarysowania – w typowym cyklu produkcyjnym uległby zbyt szybkiemu zużyciu. Częstym błędem jest też przekonanie, że skoro we współczesnej poligrafii stosuje się dużo nowoczesnych materiałów, to stare rozwiązania zostały wyparte – tymczasem miedź, zarówno kiedyś, jak i dziś, pozostaje najpraktyczniejsza. Wynika to z jej właściwości fizykochemicznych: odpowiednia twardość, możliwość bardzo precyzyjnego grawerowania i łatwość nakładania warstw galwanicznych. W praktyce wymienione błędnie materiały nie spełniają wymagań co do trwałości, jakości odwzorowania detali ani też ekonomii całego procesu. Obserwując branżowe standardy, niemal zawsze spotkamy się tu z miedzią jako sprawdzonym surowcem roboczym, bo jej zalety przekładają się bezpośrednio na jakość i efektywność produkcji. To jest taka branżowa podstawa, której nie warto ignorować.