Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wielu osobom wydaje się, że najlepszym pomysłem przy zadrukowywaniu kolorowego podłoża jest użycie farby o takim samym, zamierzonym kolorze efektu końcowego – np. jeśli chcemy uzyskać zieleń, to wystarczy po prostu zastosować zieloną farbę. Jednak w praktyce drukarskiej, zwłaszcza w technice offsetowej, sprawa nie jest taka prosta. Model CMY, na którym opiera się poligrafia, zakłada mieszanie podstawowych kolorów: cyan (zielononiebieski), magenta (purpurowy), yellow (żółty). Jeżeli na żółtym podłożu zastosujemy żółtą farbę, efektu nie będzie – żółty na żółtym się nie wyróżni, po prostu nie uzyskamy pożądanego kontrastu ani barwy zielonej. Z kolei użycie farby zielonej to pójście na skróty, które nie uwzględnia zasad mieszania pigmentów w druku: gotowa zieleń może nie pokryć podłoża równomiernie, powstaną przebarwienia albo nawet zanikać będzie głębia koloru, szczególnie na intensywnie żółtym papierze. To typowy błąd osób początkujących – pomija się fakt, że druk offsetowy opiera się na precyzyjnym nakładaniu kolejnych warstw farb podstawowych, a nie mieszaniu gotowych kolorów. Farba purpurowa również nie jest dobrą opcją, bo w połączeniu z żółtym podłożem daje odcienie czerwieni czy pomarańczy, na pewno nie zieleń. Takie błędne skojarzenia wynikają najczęściej z uproszczeń znanych z malowania farbami plakatowymi, gdzie realnie miesza się pigmenty, ale w druku kluczowa jest transparentność farb i kontrola nad efektami mieszania. Wytłumaczenie zasad CMY i praktyki drukarskiej to podstawa – tylko użycie farby cyan na żółtym tle gwarantuje, że uzyskamy profesjonalny i przewidywalny zadruk w odcieniach zieleni, zgodny ze standardami branży i oczekiwaniami klientów.