Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wybór innych technik drukarskich, takich jak tampondruk, sitodruk czy fleksografia, często wynika z mylnego przekonania, że każda z tych metod wykorzystuje podobny podział formy na części drukujące i niedrukujące, oparty na różnicach w zwilżalności wodą. Tymczasem w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Na przykład w sitodruku nie występuje typowy podział na strefy hydrofilowe i hydrofobowe – obraz powstaje przez utworzenie szablonu na siatce, który blokuje przejście farby w określonych miejscach. To czysto mechaniczne rozdzielenie, a nie oparte o właściwości chemiczne powierzchni. Z kolei w tampondruku całość polega na przenoszeniu obrazu z formy na podłoże za pomocą elastycznego tamponu, gdzie forma jest najczęściej grawerowana lub wytrawiana, a nie przygotowywana pod kątem hydrofilowości czy hydrofobowości. W fleksografii natomiast forma drukowa wykonana jest z elastycznego materiału (np. polimeru) i druk opiera się na wypukłych elementach formy, które przenoszą farbę na podłoże. Nie ma tu miejsca na selektywne nawilżanie czy oddziaływanie wody na wybrane fragmenty formy – całość procesu opiera się o mechaniczne rozdzielenie powierzchni drukujących i niedrukujących. Bardzo często spotyka się przekonanie, że każda forma drukowa ma jakieś specjalnie zabezpieczone miejsca, które odpychają farbę czy wodę, ale tak naprawdę to unikalna cecha offsetu. W branżowych standardach i podręcznikach zawsze podkreśla się, że tylko w druku offsetowym kontrola nawilżania formy i odpowiednie przygotowanie powierzchni są kluczowe dla jakości odbitki. Moim zdaniem zrozumienie tej różnicy pozwala dużo lepiej dobrać technologię do konkretnego zastosowania i uniknąć późniejszych rozczarowań w pracy poligraficznej.