Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób myli pojęcia związane z budową i funkcjonowaniem form drukowych w różnych technikach druku, co wcale mnie nie dziwi, bo te nazwy bywają mylące. W druku offsetowym, mimo że forma drukowa ma kontakt z farbą, sama nie styka się bezpośrednio z podłożem – kluczowy jest tutaj cylinder pośredni pokryty gumą. To właśnie on przenosi farbę z formy na papier czy inny materiał. Taki układ, chociaż wydaje się bardziej skomplikowany, w praktyce zapewnia bardzo wysoką jakość druku i pozwala na szybkie, masowe zadruki – dlatego offset dominuje w dużych nakładach, np. przy produkcji gazet, książek czy folderów. Z kolei typoofset to trochę archaiczne już rozwiązanie, będące hybrydą typografii i offsetu, które także nie zakłada bezpośredniego kontaktu formy z podłożem, bo nadal występuje cylinder pośredni. Tampondruk jest jeszcze bardziej pośredni – tutaj specjalny elastyczny tampon pobiera farbę z formy i dopiero jego powierzchnia styka się z materiałem, co pozwala zadrukować nieregularne, trójwymiarowe kształty, jak np. długopisy czy zabawki. Moim zdaniem częstość tego błędu wynika z utożsamiania 'formy' z ostatecznym narzędziem przekazującym farbę, a w praktyce bardzo często występuje jeden lub więcej elementów pośrednich. Tylko w sitodruku siatka, która stanowi formę drukową, faktycznie dotyka bezpośrednio podłoża i to jest główna różnica konstrukcyjna. Branżowe standardy i literatura techniczna kładą nacisk na zrozumienie tej fizycznej interakcji, bo przekłada się to na wybór technologii do konkretnych zadań i na jakość końcowego produktu. Warto o tym pamiętać, żeby nie popełniać kosztownych pomyłek przy planowaniu procesu drukowania, zwłaszcza gdy liczy się precyzja i trwałość nadruku.