Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wielu uczniów – i nie tylko – myli pojęcia negatywu i diapozytywu, zwłaszcza przy technologiach takich jak sitodruk czy offset. Grawerowana forma brzmi dość poważnie, ale odnosi się raczej do bezpośredniego tworzenia matryc przez usuwanie materiału, co stosowane jest np. w druku wklęsłym albo przy niektórych technikach cyfrowych, jednak absolutnie nie w przypadku standardowego sitodruku z użyciem emulsji światłoczułej. Często spotykam się z przekonaniem, że negatyw jest uniwersalny – to nieporozumienie. W sitodruku, w przeciwieństwie do np. fotografii czarno-białej, kluczowe jest blokowanie światła w miejscach, gdzie ma powstać przelot dla farby, a to właśnie zapewnia diapozytyw. Negatyw spowodowałby, że zadrukowywane partie siatki zostałyby utwardzone, więc zamiast wzoru mielibyśmy jego odwrotność – typowy błąd wynikający z niewłaściwego rozumienia procesu. Z kolei forma pozytywowa, choć bywa mylona z diapozytywem ze względu na podobieństwo nazw, w rzeczywistości nie daje odpowiedniego efektu podczas naświetlania emulsji na sicie – tutaj liczy się nie tyle kierunek odwzorowania, co przepuszczalność światła i miejsca zablokowania ekspozycji. Najlepszą praktyką, potwierdzoną przez liczne warsztaty i szkolenia branżowe, jest stosowanie kopii diapozytywowej przygotowanej na specjalnej folii do filmów naświetlanych laserowo lub inkjetowo, co zapewnia bardzo wyraźny, kontrastowy obraz. Źle dobrana forma kopiowa skutkuje słabą rozdzielczością druku, rozmyciem detali lub całkowitym brakiem wzoru. Moim zdaniem większość pomyłek w tym temacie wynika z automatycznego przenoszenia zasad z innych technik graficznych, gdzie negatyw rzeczywiście bywa używany. W sitodruku jednak, zgodnie z dobrą praktyką, zawsze wybieramy diapozytyw – to podstawa skutecznego przygotowania formy drukowej.