Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych
Zawód: Technik procesów drukowania
Którą metodą nie jest możliwe wykonanie sitodrukowej formy drukowej?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wybór metody chemigraficznej jako tej, którą nie jest możliwe wykonać sitodrukowej formy drukowej, jest jak najbardziej trafny. Chemigrafia to technika typowa raczej dla przygotowania form drukowych do druku wklęsłego lub wypukłego, gdzie matryce wykonuje się poprzez trawienie chemiczne metali, najczęściej cynku czy miedzi. W sitodruku natomiast taki proces praktycznie się nie stosuje, bo konstrukcja sita (czyli ramy z naciągniętą siatką) i sposób przenoszenia obrazu wymaga zupełnie innych rozwiązań technologicznych. W praktyce, do wykonywania form sitodrukowych wykorzystuje się metody natryskowe (np. nanoszenie emulsji światłoczułej pistoletem), laserowe (np. bezpośrednie obrazowanie sita laserem – CTS, Computer to Screen), a najczęściej fotochemiczne, czyli naświetlanie światłoczułej emulsji przez pozytyw lub negatyw. W branży przyjmuje się, że każda z tych metod pozwala precyzyjnie odwzorować wzór na sicie, bez konieczności ingerencji w metal czy trawienia powierzchni. Moim zdaniem, znajomość tych technologii jest kluczowa, bo dobór odpowiedniej metody przekłada się później na jakość druku, trwałość formy i optymalizację kosztów produkcji. W codziennej pracy w sitodruku nikt nie myśli o chemigrafii – to zupełnie inna bajka, bardziej dla offsetu czy fleksografii.
Wiele osób mylnie zakłada, że każda zaawansowana metoda obrazowania sprawdzi się w sitodruku, ale to nie do końca prawda. Metody natryskowa, laserowa i fotochemiczna są realnie wykorzystywane w przygotowywaniu sitodrukowych form drukowych, bo pozwalają na precyzyjne odwzorowanie nawet bardzo drobnych detali na siatce. Natryskowy sposób polega na nanoszeniu światłoczułej emulsji na siatkę z użyciem pistoletu lub specjalnych urządzeń, co umożliwia równomierne i szybkie pokrycie dużych powierzchni – to popularne rozwiązanie w większych drukarniach. Metoda laserowa, czyli Computer to Screen, wprowadziła prawdziwą rewolucję – pozwala ominąć tradycyjne klisze i bezpośrednio wywołać obraz na emulsji, co mocno skraca czas przygotowania formy i eliminuje błędy związane z mechanicznym kontaktem. Fotochemiczne utrwalanie na sicie, czyli naświetlanie przez pozytyw lub negatyw, to w zasadzie klasyka gatunku i najczęściej spotykana technika w polskich drukarniach – jest relatywnie tania, sprawdzona i uniwersalna. Natomiast chemigrafia to podejście typowe dla zupełnie innych technik druku, gdzie całe matryce powstają przez trawienie metalu, a taki proces zupełnie nie pasuje do technologii sitodruku, bo tu nie ma potrzeby ingerowania w strukturę metalu – wystarcza odpowiednia siatka i światłoczuła emulsja. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie wszystkich starych chemicznych technik z każdą formą druku – a przecież każda technologia ma swoje narzędzia i ograniczenia. Właśnie dlatego rozumienie specyfiki metod przygotowania form jest tak istotne w pracy drukarza – pozwala nie tylko uniknąć błędów, ale i zoptymalizować proces produkcji oraz podnieść jakość końcowego produktu. Bez tej wiedzy łatwo zagubić się w gąszczu terminów i nie zauważyć, że nie każda technika chemiczna nadaje się do każdego typu druku.