Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób wybierając czarną, żółtą lub zieloną farbę jako bazę do uzyskania niebieskiego koloru kieruje się intuicją, która często podpowiada, że niebieski leży gdzieś pomiędzy czernią a zielenią lub że żółty domieszany do niebieskiego da jaśniejsze odcienie. Niestety, to nie działa na tej zasadzie, szczególnie jeśli stosujemy branżowy model mieszania barw subtraktywnych, czyli CMY (Cyan, Magenta, Yellow), który jest podstawą w technikach drukarskich, poligrafii czy też przy mieszaniu farb artystycznych. Czarny pigment, choć często używany do pogłębiania kolorów, nie nadaje się jako główny składnik do tworzenia niebieskiego, bo powoduje przyciemnienie i zabrudzenie barwy, a nie jej wyostrzenie. Żółty natomiast, mieszany z niebieskim, daje odcienie zieleni, a nie czysty niebieski – stąd też to typowe źródło pomyłek u osób, które uczą się mieszania kolorów dopiero praktycznie. Zielony jest kolorem pochodnym, powstaje właśnie z połączenia niebieskiego i żółtego, więc dodanie go do mieszanki nie przybliży Cię do czystego niebieskiego, tylko stworzy jeszcze bardziej zielonkawe odcienie. To jest podstawowy błąd w rozumowaniu: szukanie gotowego koloru pośredniego, zamiast wrócić do barw podstawowych. W praktyce malarskiej czy drukarskiej, jeśli zależy Ci na wyrazistym, czystym niebieskim, zawsze sięgasz właśnie po cyan, bo jego pigment daje największą intensywność i nasycenie. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby nieznające dokładnie zasad modelu CMY często próbują „ratować” niebieski przez mieszanie różnych pigmentów, co kończy się marnowaniem materiału. Pamiętaj, w profesjonalnych zastosowaniach trzymanie się podstawowych reguł teorii barw pozwala zaoszczędzić czas, farbę i daje zdecydowanie lepszy efekt końcowy.