Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

W druku fleksograficznym kluczowe jest dobranie takiego materiału na formę, który umożliwia precyzyjne i powtarzalne przenoszenie obrazu na podłoże, a jednocześnie wytrzyma specyficzne warunki produkcyjne. Niestety, stal, polietylen czy aluminium nie spełniają tych wymogów na żadnym etapie procesu. Stal, choć bardzo wytrzymała i stosowana szeroko w poligrafii (zwłaszcza jako podkład do cylindrów lub wałków aniloksowych), jest zdecydowanie zbyt twarda i sztywna, żeby elastycznie przenosić farbę na podłoże, które często jest giętkie (np. folia, papier). Aluminium ma podobny problem – jego odporność na korozję czy łatwość obróbki nie rekompensują braku elastyczności wymaganej przez fleksografię. Polietylen z kolei, choć bardzo popularny w produkcji opakowań, nie jest materiałem umożliwiającym wykonanie precyzyjnych wizerunków drukarskich – jest za miękki, nie daje wystarczającej stabilności i nie nadaje się do obróbki światłoczułej. Typowym błędem myślowym jest przekładanie doświadczeń z innych dziedzin techniki lub druku (np. offsetu, gdzie stosuje się metalowe płyty) na fleksografię, która rządzi się swoimi prawami. Moim zdaniem część osób po prostu zakłada, że wytrzymałość metali lub uniwersalność tworzyw, takich jak polietylen, wystarczą, żeby zrobić dobrą formę. Tymczasem tylko fotopolimery pozwalają na uzyskanie odpowiednich mikroszczegółów, elastyczności i trwałości, a także są zgodne z aktualnymi normami branżowymi. Właśnie dlatego inne materiały wypadają w tej konkurencji po prostu blado i nie są stosowane w profesjonalnych zakładach fleksograficznych.