Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wybór odpowiedniego podłoża drukowego do wielobarwnej gazety to wcale nie taka oczywista rzecz, jak się czasem wydaje. Często spotykałem się z przekonaniem, że skoro gazeta ma być kolorowa i ma wyglądać dobrze, to wystarczy sięgnąć po gruby papier, najlepiej powlekany, bo przecież im grubszy i bardziej błyszczący, tym lepiej. Jednak w praktyce druk gazet rządzi się swoimi prawami. Tektura powlekana 300 g/m2, choć brzmi solidnie i profesjonalnie, to zupełnie nie nadaje się do masowego druku gazet – jest za sztywna, zbyt ciężka i kosztowna; gazeta musiałaby ważyć tyle, co porządny katalog. Z kolei papier samoprzylepny 120 g/m2 to podłoże typowo do etykiet czy naklejek – jego powłoka i warstwa klejąca uniemożliwiają wygodny druk i późniejsze użytkowanie w formie gazety. Papier syntetyczny 170 g/m2 również zupełnie nie pasuje do produktu typu gazeta – jest wodoodporny, wytrzymały mechanicznie, ale kompletnie nieekonomiczny i zbyt gruby na druk wielonakładowy; zresztą nawet czytanie takiej gazety byłoby dziwne, bo kartki szeleszczą i trudno je przewracać. Najczęstszy błąd myślowy w tym temacie to przekonanie, że im grubszy i „lepszy” papier, tym produkt końcowy będzie bardziej profesjonalny. W rzeczywistości kluczowe jest znalezienie takiego podłoża, które zapewni kompromis między jakością a kosztami, a do tego będzie dobrze współpracować z maszynami rotacyjnymi. Branża prasowa stosuje więc LWC powlekany w gramaturach 45–80 g/m2 – jest lekki, tani, a jednocześnie pozwala na uzyskanie dobrego odwzorowania kolorów. To jest standard podparty zarówno praktyką, jak i normami branżowymi, i nie ma sensu szukać tu ekstrawagancji – gazeta to wciąż produkt masowy, a nie luksusowy katalog reklamowy.