Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych
Zawód: Technik procesów drukowania
Który rodzaj podłoża drukowego jest właściwy do drukowania wielobarwnej gazety?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Papier LWC powlekany 70 g/m2 to absolutna podstawa, jeśli chodzi o drukowanie wielobarwnych gazet. Takie podłoże jest specjalnie zaprojektowane do druku offsetowego rotacyjnego, gdzie liczy się zarówno wydajność, jak i jakość wydruku przy dużych nakładach. LWC to skrót od Light Weight Coated – to papier lekki, z powłoką, która poprawia odwzorowanie kolorów i ostrość szczegółów, ale jednocześnie nie powoduje, że gazeta jest ciężka albo droga w produkcji. Z mojego doświadczenia większość drukarni prasowych korzysta właśnie z papierów o gramaturach 45–80 g/m2, gdzie 70 g/m2 jest takim trochę złotym środkiem. Bardzo ważnym elementem jest powleczenie – dzięki temu atrament nie wsiąka zbyt mocno w papier, a kolory zachowują swoją żywą barwę, co czytelnik naprawdę zauważa. Standardy branżowe, na przykład ISO 12647-3, podkreślają właśnie wykorzystanie cienkich, powlekanych papierów do druku gazetowego, żeby uzyskać kompromis pomiędzy jakością a ekonomią. Warto też pamiętać, że LWC nadaje się do bardzo szybkich maszyn, które nie mogą sobie pozwolić na zacinanie grubych czy nietypowych podłoży. Druk kolorowych gazet na takim papierze jest po prostu najbardziej opłacalny i przewidywalny – dlatego trudno mi sobie wyobrazić lepszy wybór w tym zastosowaniu. Gdyby próbować użyć papieru grubszych czy specjalistycznych, cała ekonomia i logistyka gazetowa by się posypała.
Wybór odpowiedniego podłoża drukowego do wielobarwnej gazety to wcale nie taka oczywista rzecz, jak się czasem wydaje. Często spotykałem się z przekonaniem, że skoro gazeta ma być kolorowa i ma wyglądać dobrze, to wystarczy sięgnąć po gruby papier, najlepiej powlekany, bo przecież im grubszy i bardziej błyszczący, tym lepiej. Jednak w praktyce druk gazet rządzi się swoimi prawami. Tektura powlekana 300 g/m2, choć brzmi solidnie i profesjonalnie, to zupełnie nie nadaje się do masowego druku gazet – jest za sztywna, zbyt ciężka i kosztowna; gazeta musiałaby ważyć tyle, co porządny katalog. Z kolei papier samoprzylepny 120 g/m2 to podłoże typowo do etykiet czy naklejek – jego powłoka i warstwa klejąca uniemożliwiają wygodny druk i późniejsze użytkowanie w formie gazety. Papier syntetyczny 170 g/m2 również zupełnie nie pasuje do produktu typu gazeta – jest wodoodporny, wytrzymały mechanicznie, ale kompletnie nieekonomiczny i zbyt gruby na druk wielonakładowy; zresztą nawet czytanie takiej gazety byłoby dziwne, bo kartki szeleszczą i trudno je przewracać. Najczęstszy błąd myślowy w tym temacie to przekonanie, że im grubszy i „lepszy” papier, tym produkt końcowy będzie bardziej profesjonalny. W rzeczywistości kluczowe jest znalezienie takiego podłoża, które zapewni kompromis między jakością a kosztami, a do tego będzie dobrze współpracować z maszynami rotacyjnymi. Branża prasowa stosuje więc LWC powlekany w gramaturach 45–80 g/m2 – jest lekki, tani, a jednocześnie pozwala na uzyskanie dobrego odwzorowania kolorów. To jest standard podparty zarówno praktyką, jak i normami branżowymi, i nie ma sensu szukać tu ekstrawagancji – gazeta to wciąż produkt masowy, a nie luksusowy katalog reklamowy.