Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wielu osobom może się wydawać, że kolejność warstw w trakcie naświetlania stykowego to taka drobnostka, którą łatwo zlekceważyć. W praktyce jednak każdy błąd prowadzi do poważnych problemów z jakością wykonania matrycy czy zdjęcia. Na przykład, kładąc diapozytyw pod płytę światłoczułą albo pod szybę, uzyskujemy efekt odwrotny do zamierzonego – obraz nie zostanie przeniesiony bezpośrednio na powierzchnię światłoczułą, a światło może się rozproszyć, powodując zamglenia albo rozmycie krawędzi. Z mojego doświadczenia takie pomyłki biorą się z chaotycznego podejścia do pracy i mylenia funkcji poszczególnych elementów: fartuch to nie jest element dociskowy, tylko zabezpieczający; szyba nie powinna nigdy leżeć bezpośrednio na płycie bez obecności diapozytywu, bo wtedy nie dociska pozytywu do powierzchni światłoczułej i powstają mikroszczeliny. Złe ułożenie, gdzie na przykład szyba jest na samym dole, zagraża nie tylko jakości naświetlenia, ale i bezpieczeństwu sprzętu – może dojść do pęknięcia szyby albo zarysowania płyty. Jeśli diapozytyw umieścimy pod płytą lub jeszcze niżej, zupełnie tracimy sens metody stykowej, bo światło nawet nie przejdzie przez obraz, tylko zostanie zablokowane lub rozproszone przez płytę. Takie błędy często wynikają też z niewiedzy na temat zasad działania światłoczułych materiałów oraz z założenia, że kolejność warstw nie ma znaczenia. W rzeczywistości kolejność: fartuch, płyta, diapozytyw, szyba – to rezultat wieloletnich doświadczeń branży i wynik stosowania się do standardów. Próbując innych kombinacji, narażamy się na powtarzanie tych samych pomyłek i konieczność ponownego wykonywania całego procesu. Warto wyrobić sobie nawyk poprawnego układania wszystkich warstw, bo to jedna z tych rzeczy, które po prostu muszą być robione dobrze – inaczej nie ma co liczyć na satysfakcjonujący efekt końcowy.