Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wielu początkujących drukarzy zakłada, że im wyższe pH roztworu nawilżającego, tym lepiej, bo roztwór jest mniej agresywny dla formy drukowej – to jednak uproszczenie, które w praktyce prowadzi do licznych problemów technicznych. Przykładowo, zakres 7,5–8,0 to już środowisko lekko zasadowe, które nie nadaje się do offsetu, bo nie chroni skutecznie przed powstawaniem osadów wapnia, a do tego sprzyja rozwojowi bakterii i grzybów w układzie nawilżania. Z kolei bardzo niskie pH, jak 2,5–3,0, działa zbyt agresywnie na powierzchnię płyty offsetowej, przez co może dojść do szybszego zużycia czy nawet uszkodzenia warstwy hydrofilowej, nie wspominając o podrażnieniu wałków. Pojawią się wtedy problemy z odwzorowaniem punktów rastrowych, a druk staje się wyjątkowo niestabilny. Przedział 5,5–6,0 wydaje się niektórym „bezpieczny”, bo to już niemal neutralne pH, ale w rzeczywistości jest ono za wysokie. Właśnie wtedy mogą powstawać osady na cylindrach i wałkach, które z czasem powodują smugi, plamy i inne defekty odbitki – niestety, to dość powszechny błąd, szczególnie gdy ktoś kieruje się tylko tym, żeby nie było „zbyt kwaśno”. Przemysł poligraficzny przez lata wypracował optymalny zakres pH 3,5–4,0, bo właśnie taki odczyn gwarantuje równowagę pomiędzy ochroną formy drukowej, stabilnością procesu emulsji farba–woda oraz czystością układu nawilżania. W praktyce, każde odchylenie od tego zakresu zwiększa ryzyko awarii, pogorszenia jakości druku i większych nakładów na konserwację maszyny. Warto więc zaufać sprawdzonym standardom branżowym i pilnować tego parametru, zamiast polegać na intuicji czy uproszczonych wyobrażeniach o chemii roztworów.