Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób przy pierwszym kontakcie z fleksografią zakłada, że do naświetlania form fotopolimerowych używa się ultrafioletu, bo to światło UV utwardza standardowy fotopolimer. Jednak w przypadku form z warstwą termoablacyjną zasada działania jest zupełnie inna. Kluczowa jest tu właściwość tej specjalnej warstwy: ona nie potrzebuje utwardzenia, tylko selektywnego usunięcia (ablacji) w miejscach narażonych na światło. I właśnie tutaj światło podczerwone z lasera IR okazuje się niezastąpione, bo energia tej fali zostaje szybko pochłonięta przez warstwę ablacyjną i powoduje jej odparowanie czy odspojenie. Użycie lasera UV albo światła czerwonego, a nawet światła białego nie przyniesie oczekiwanego efektu – takie źródła albo nie wywołają żadnej reakcji, albo utwardzą polimer, ale nie usuną warstwy maskującej. To typowy błąd wynikający z mylenia tradycyjnych metod ekspozycji fotopolimerów z nowoczesną technologią CDI i ablacji termicznej. W branży przyjmuje się już od lat, że tylko lasery IR są w stanie zapewnić powtarzalny, precyzyjny efekt i odpowiednią jakość krawędzi formy. Błędne myślenie często bierze się z przekonania, że każda ekspozycja to utwardzanie światłem UV, co jest prawdą tylko dla form bez warstwy termoablacyjnej. Brak rozróżnienia tych technologii skutkuje błędnym doborem sprzętu lub ustawień, a w efekcie – stratami czasowymi i finansowymi w produkcji. Dobre praktyki pokazują, żeby zawsze sprawdzać specyfikację materiału i rekomendacje producenta, bo to one jasno wskazują, jakiego rodzaju energii potrzebuje dana warstwa na formie.