Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wybór innej techniki niż rotograwiura do druku okładek wysokonakładowych czasopism wielobarwnych często wynika z mylnego zrozumienia zarówno specyfiki technik drukarskich, jak i oczekiwanych efektów. Sitodruk czterokolorowy, chociaż potrafi dać wyraziste efekty, jest stosowany raczej do druku na nietypowych powierzchniach czy krótkoseryjnych realizacji – tam, gdzie liczy się wysoka krycie i trwałość farby, ale nie drobiazgowa reprodukcja zdjęć na dużą skalę. Z mojego doświadczenia wynika, że sitodruk jest powolny i kosztowny przy dużych nakładach, nie zapewnia też tej powtarzalności i jakości rastrowych przejść, co jest kluczowe w przypadku kolorowych okładek magazynów. Jeśli chodzi o typografię dwukolorową, to jest ona zupełnie nieadekwatna do takich zastosowań – maszyny typograficzne świetnie sprawdzają się w druku jednokolorowym lub prostych formach, ale nie nadają się absolutnie do wielobarwnej, fotograficznej reprodukcji na dużą skalę. To trochę jak próba zrobienia zdjęcia smartfonem sprzed 15 lat – efekty nie będą satysfakcjonujące. Offset dwukolorowy, choć bardzo popularny w poligrafii, przy dwóch zespołach farbowych nie poradzi sobie z pełnokolorową okładką. Do uzyskania efektu CMYK standardem są przynajmniej cztery zespoły drukujące, czyli maszyna czterokolorowa. Offset bywa wykorzystywany przy niższych nakładach i w druku środka czasopism, ale na okładki wysokich nakładów – szczególnie dla efektownych, błyszczących i mocno nasyconych ilustracji – po prostu nie daje takiej jakości i powtarzalności, jak rotograwiura. Wybory błędne biorą się często z mylenia pojęć: ktoś skupia się na liczbie kolorów czy technologii zamiast na tym, która metoda daje najlepszy efekt przy danym wolumenie i oczekiwanej jakości. W praktyce tylko rotograwiura czterokolorowa spełnia wszystkie kryteria tej specyfikacji i jest uznawana za standard branżowy.