Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wielu uczniów i początkujących drukarzy często zakłada, że głębokość kałamarzyków, hydrofobowość powierzchni czy nawet kleistość formy mogą mieć kluczowe znaczenie w ocenie formy sitodrukowej. W rzeczywistości jednak te cechy nie mają bezpośredniego wpływu na to, czy forma jest gotowa do druku wysokiej jakości. Głębokość kałamarzyków odnosi się do technik druku wklęsłego, na przykład rotograwiury, a nie do sitodruku, gdzie nie ma struktury z zagłębieniami magazynującymi farbę. Hydro- czy lipofobowość to z kolei pojęcia znane z offsetu, gdzie odpychanie lub przyciąganie wody przez powierzchnie ma zasadnicze znaczenie – w sitodruku skupiamy się raczej na mechanicznym przepływie farby przez oczka. Kleistość formy, choć czasem rozważana w kontekście czyszczenia i przygotowania siatki, nie decyduje o jej zdolności do przenoszenia obrazu. Największym błędem jest myślenie, że któraś z tych cech może wskazywać na poprawność wywołania formy sitodrukowej. Tak naprawdę, cała tajemnica tkwi w drożności oczek siatki – to one muszą być idealnie oczyszczone w miejscach drukujących. Zablokowane, zapchane oczka prowadzą do ubytków, smug lub nierównomiernego krycia. Standardy branżowe, zarówno europejskie (np. FESPA), jak i zalecenia doświadczonych drukarzy, kładą nacisk właśnie na tę techniczną kontrolę. Moim zdaniem kluczowe jest zrozumienie tej różnicy – bo pozwala to uniknąć typowych pomyłek i niepotrzebnych komplikacji w procesie druku. Praktyka pokazuje, że lekceważenie drożności oczek to najczęstszy powód problemów z jakością w sitodruku, a nie jakieś poboczne właściwości materiałowe.