Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób myśli, że wystarczy podgrzać wstęgę podłoża bardzo mocno, by rozpuszczalnik szybciej odparował. To nie do końca tak działa. Silne ogrzewanie zadrukowanej wstęgi może prowadzić do uszkodzenia materiału – szczególnie przy cienkich foliach czy papierach powlekanych, które łatwo się marszczą, kurczą albo tracą swoje właściwości mechaniczne. Branża raczej tego unika, bo efektem są odpady, przestoje i reklamacje. Z kolei suszenie płomieniem gazowym wydaje się kuszące, bo jest naprawdę szybkie, ale ryzyko przypalenia podłoża i niekontrolowanego rozkładu chemicznego farb jest ogromne. To rozwiązanie jest niezgodne z normami bezpieczeństwa i praktycznie się go nie stosuje, chyba że mówimy o zupełnie innych procesach przemysłowych (np. wypalanie ceramiki). Natomiast schładzanie zadrukowanej wstęgi wydaje się z pozoru logiczne, bo niska temperatura może przeciwdziałać deformacjom, ale w rzeczywistości spowalnia proces odparowania rozpuszczalnika, bo cząsteczki potrzebują energii do opuszczenia powierzchni. To taki typowy błąd myślowy – chłód = szybciej, a jest dokładnie odwrotnie. W praktyce drukarskiej najskuteczniejsze okazuje się umiarkowane podgrzewanie powietrza i jego kierunkowy przepływ, bo pozwala zachować kompromis między szybkością schnięcia a bezpieczeństwem podłoża. Te błędne odpowiedzi wynikają często z uproszczeń lub niezrozumienia, jak naprawdę zachowuje się farba i podłoże podczas drukowania. Dobre praktyki branżowe i standardy techniczne wyraźnie wskazują, że liczy się nie tyle wysoka temperatura, co odpowiednio dobrane, kontrolowane warunki suszenia – takie właśnie zapewnia lekko ogrzane powietrze z dysz.