Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób przygotowujących formę do sitodruku skupia się na różnych szczegółach, ale często myli priorytety lub niepotrzebnie komplikuje sprawę. Przykładowo, usuwanie kleistości powierzchniowej z formy to pojęcie zupełnie nieadekwatne do sitodruku – takie procedury są bardziej charakterystyczne dla form offsetowych, gdzie powierzchnia musi być odpowiednio nieprzylepna, by nie łapać farby w niedrukujących miejscach. W sitodruku nie ma takiego zagrożenia, bo kluczowa jest selektywna drożność oczek siatki, a nie powierzchniowa kleistość. Z kolei przekonanie, że elementy drukujące powinny być hydrofobowe, wynika często z myślenia kategoriami innych technik, jak offset, gdzie hydrofobowość i hydrofilowość odgrywają główną rolę. W sitodruku najważniejsza jest mechaniczna separacja miejsc przepuszczających i nieprzepuszczających farbę – tu nie ma miejsca na zarządzanie napięciem powierzchniowym czy hydrofobowością. Zbyt duży nacisk kładzie się też czasem na wysokość elementów drukujących – to raczej kwestia fleksografii czy druku typograficznego, gdzie faktycznie wysokość wypukłych partii formy decyduje o przenoszeniu farby. W sitodruku siatka jest płaska, a o tym, czy farba przeleci, decyduje tylko i wyłącznie drożność oczek w odpowiednich obszarach. Powielanie tych błędnych przekonań prowadzi do bardzo typowych wpadek na produkcji: czasem ktoś skupia się na czyszczeniu całej formy, zapominając o kluczowym sprawdzeniu oczek, albo wręcz kombinuje z jakimiś dodatkowymi środkami chemicznymi. Najlepiej po prostu trzymać się branżowych podstaw: przejrzysta siatka i dobrze naświetlona emulsja to gwarancja dobrej odbitki. Myślę, że warto na bieżąco aktualizować swoją wiedzę i nie przenosić automatycznie rozwiązań z innych technik drukarskich, bo sitodruk rządzi się swoimi specyficznymi prawami. Zawsze najważniejsze jest zapewnienie idealnej drożności siatki w miejscach przewidzianych do przechodzenia farby.