Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

W branży poligraficznej łatwo pomylić oznaczenia kolorów, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z drukiem. Litera K oznacza czarny ('Key', czyli kluczowy kolor), którą stosuje się do uzyskania głębokiej czerni i kontrastu – to nie ma nic wspólnego z żółtym. Często widzę, że ktoś szukający żółtego przypadkowo wybiera K, bo wydaje się, że 'końcowy' kolor to żółty, ale to zupełnie nietrafione założenie. Z kolei C to cyan (błękit), a M to magenta (purpura). Te trzy – C, M i K – są równie niezbędne jak żółty, ale każda z tych liter odpowiada osobnej separacji. Często spotykam się z sytuacją, gdy ktoś myśli, że żółty to C, bo brzmi podobnie do słowa 'cytryna', ale niestety to tylko mylący przypadek językowy; cyan jest zupełnie innym kolorem i przy separacji barwnej przygotowuje się dla niego osobną formę drukową. Magenta natomiast odpowiada za odcienie czerwieni i fioletu, więc to też nie ma żadnego związku z żółtym. Moim zdaniem, ten błąd wynika najczęściej z niezrozumienia podstaw systemu CMYK. Warto pamiętać, że każda litera to osobny plik lub płyta, osobne naświetlanie i osobny proces w maszynie drukarskiej. Jeśli w projekcie zamienimy oznaczenia, skończymy z niepoprawnym wydrukiem, gdzie kolory będą przesunięte lub zupełnie inne od zamierzonych. Dlatego tak ważne jest dokładne poznanie tych skrótów i ich zastosowania – unikamy wtedy nieporozumień zarówno na etapie przygotowania plików, jak i późniejszego druku. Branżowa rutyna pokazuje, że konsekwentne używanie prawidłowych oznaczeń znacznie minimalizuje ryzyko błędów kosztujących czas i pieniądze.