Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób myli procesy przygotowania form drukowych, bo schematy na pierwszy rzut oka potrafią wyglądać podobnie, a jednak są między nimi kluczowe różnice technologiczne. Odpowiedź opisująca naświetlanie płyty offsetowej przez diapozytyw jest często spotykanym błędem – w rzeczywistości w klasycznym druku offsetowym stosuje się negatyw, bo tylko wtedy utwardzają się właściwe obszary odpowiadające elementom drukującym. Diapozytyw mógłby znaleźć zastosowanie w innych technologiach lub w przypadku innej chemii światłoczułej, ale nie jest standardem ani dobrą praktyką przy przygotowaniu offsetowych form naświetlanych światłem przez warstwę światłoczułą. Z kolei odpowiedzi dotyczące form typograficznych i fleksograficznych na podłożu aluminiowym wskazują na niezrozumienie podstawowych różnic między tymi metodami. Typografia polega na podnoszeniu elementów drukujących ponad powierzchnię formy, najczęściej przez mechaniczne wytrawianie lub odlew – tu podłożem rzadko kiedy jest aluminium, raczej stosuje się cynk, stal, a nawet tworzywa sztuczne. Fleksografia natomiast wykorzystuje elastyczne formy (gumy lub fotopolimery), a nie sztywne płyty aluminiowe, bo drukuje się często na nierównych powierzchniach (np. opakowania foliowe, etykiety). Przypisywanie procesowi fleksograficznemu aluminium jako podłoża to częsty skrót myślowy, wynikający z nieznajomości praktyki warsztatowej. Moim zdaniem, znajomość różnic nie tylko ułatwia zrozumienie samego procesu, ale też pozwala unikać kosztownych błędów przy zamówieniach czy kontroli jakości. Warto zapamiętać – offset to światłoczułe warstwy na aluminium, naświetlane przez negatyw i wywoływane chemicznie; pozostałe metody są oparte na innych materiałach i zupełnie innym podejściu do przygotowania formy.