Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Analizując odpowiedzi, łatwo zauważyć, że błędne koncepcje biorą się głównie z powtarzanych stereotypów lub powierzchownej znajomości budowy form drukarskich. Przykładowo, stępione progi sugerują, że krawędzie kałamarzyków są zaokrąglone, co nie ma przełożenia na praktykę w wklęsłodruku autotypijnym – tam progi są, owszem, ważne, ale kwestia ich stępienia dotyczy raczej zużycia formy niż jej prawidłowego wykonania. Kształt półkul kojarzy się trochę z uproszczeniem – rzeczywiste kałamarzyki mogą mieć różne przekroje (nawet bardzo nieregularne), ale nie są to regularne półkule, tylko często eliptyczne lub zbliżone do prostokątnych zagłębień, zwłaszcza przy nowoczesnych technikach grawerowania. Również założenie, że kałamarzyki mają jednakową powierzchnię jest nieprawdziwe – w rzeczywistości to właśnie powierzchnia (czyli pole kałamarzyka) ulega zmianie w zależności od jasności danego punktu obrazu, podczas gdy głębokość zostaje taka sama. Mylenie tych parametrów może prowadzić do błędnych decyzji podczas ustawiania maszyny lub kontroli jakości produkcji. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby zaczynające przygodę z wklęsłodrukiem często kierują się intuicją – wydaje się im, że skoro obraz jest ciemniejszy, to kałamarzyk musi być głębszy, a tymczasem kontrola ilości farby odbywa się głównie przez zmianę ich powierzchni, nie głębokości. To błąd, który może skutkować złym zrozumieniem procesu i trudnościami przy diagnozowaniu problemów z jakością druku. Dobre praktyki branżowe i literatura techniczna jasno wskazują: w autotypijnym wklęsłodruku głębokość kałamarzyka jest stała, a zmienia się jego pole – i właśnie ta zasada daje przewidywalność i wysoką jakość odbitek.