Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Pomiar położenia obrazu, liniatury rastra czy znaków pasowania nie służy do weryfikacji optymalnego naświetlenia płyty offsetowej. W środowisku poligraficznym ciągle zdarza się, że nawet osoby z pewnym stażem mylą te pojęcia, bo wszystkie elementy kontrolne pojawiają się na odbitce testowej. Jednak ich funkcje są zdecydowanie różne i nie można ich stosować zamiennie w tym kontekście. Położenie obrazu sprawdza się głównie w celu prawidłowego ustawienia grafiki i jej zgodności z użytkiem na płycie, a nie poziomu naświetlenia. Liniatura rastra pozwala ocenić jakość odwzorowania detali i rozdzielczość ekspozycji, ale sama nie powie, czy ekspozycja była optymalna – najwyżej można zauważyć, że coś jest nie tak, jeśli raster się 'zatyka' lub linie znikają, ale nie o to bezpośrednio chodzi w ocenie naświetlenia. Z kolei znaki pasowania służą do kontroli rejestru, czyli zgrywania poszczególnych kolorów na odbitce, i nie mają nic wspólnego z oceną ekspozycji światłoczułej warstwy płyty. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro wszystkie te elementy są kontrolne, to każdy z nich może być używany do każdego aspektu przygotowania formy drukowej – nic bardziej mylnego. Praktyka pokazuje, że skupienie się wyłącznie na znakach rejestru lub rastrze kończy się często przeoczeniem błędów w gęstości szarości, a w konsekwencji – niedoświetlonymi lub prześwietlonymi płytami, co od razu przekłada się na jakość końcowych odbitek. Moim zdaniem, warto poświęcić chwilę na poznanie specyfiki każdego z tych narzędzi, bo to potem procentuje mniejszą ilością reklamacji i lepszym wynikiem druku.