Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Wiele osób zakłada, że wystarczy impregnować, podkleić albo jakoś dodatkowo usztywnić formę, żeby zwiększyć jej wytrzymałość offsetową. To jest taki typowy błąd wynikający z mylenia różnych etapów przygotowania formy czy ogólnych zasad konserwacji materiałów w poligrafii. Impregnowanie, choć brzmi dobrze, w rzeczywistości nie jest procedurą stosowaną w przypadku form offsetowych. Impregnacja w poligrafii dotyczy raczej papieru czy materiałów porowatych, których struktura może chłonąć środki zabezpieczające. Forma drukowa z aluminium, pokryta warstwą światłoczułą, nie zyska na tym ani pod względem trwałości, ani odporności na ścieranie. Podklejanie formy to raczej działanie awaryjne – czasem się to robi, gdy forma ulegnie mechanicznemu uszkodzeniu (na przykład pęknie na brzegu), ale w żadnym wypadku nie zwiększy to jej odporności na zużycie w trakcie druku. Usztywnianie brzmi sensownie, ale formy aluminiowe mają już optymalną sztywność, żeby dobrze przylegać do cylindra formowego – każde dodatkowe usztywnienie może wręcz zakłócić poprawne mocowanie lub prowadzić do problemów z pasowaniem. Tak naprawdę jedyną uznaną, skuteczną metodą wzmacniania formy offsetowej jest jej wygrzewanie, co potwierdzają nie tylko podręczniki branżowe, ale i instrukcje producentów płyt. Najczęściej błędne odpowiedzi wynikają z przenoszenia ogólnych schematów zabezpieczania materiałów na bardzo specyficzne technologie druku offsetowego, gdzie warunki pracy są bardzo wymagające, a każda zmiana w strukturze formy ma realny wpływ na jej funkcjonalność. W praktyce, tylko wygrzewanie zwiększa odporność formy na ścieranie i umożliwia wykonanie długich nakładów bez kompromisu jakościowego.