Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Suszenie naświetlonych form sitodrukowych wymaga zachowania kilku kluczowych zasad, które wynikają głównie z właściwości samych sit i zastosowanych emulsji światłoczułych. Układ pionowy, niezależnie od tego, czy strona drukowa skierowana jest do dołu czy do góry, prowadzi do nierównomiernego suszenia. Grawitacja powoduje, że warstwa emulsji w pionie może delikatnie spływać lub gromadzić się przy dolnej krawędzi sita, co skutkuje powstawaniem zacieków, przebarwień albo miejscowego zgrubienia. Takie efekty bardzo niekorzystnie wpływają później na jakość odbitki i utrudniają dokładne czyszczenie formy po druku. Z kolei pozycja pozioma, ale z powierzchnią drukową do góry, naraża siatkę na osiadanie kurzu i innych drobinek unoszących się w powietrzu suszarni. Mikroskopijne drobiny mogą utknąć w świeżej emulsji, przez co obraz na sicie traci ostrość, a czasem powstają nawet mikroubytki w warstwie światłoczułej. Często spotykałem się z przekonaniem, że pozycja pionowa przyspiesza wysychanie, ale to tylko pozorna oszczędność czasu – w praktyce prowadzi do konieczności poprawek lub powtórnego przygotowania formy, co wydłuża cały proces technologiczny. Branżowe standardy oraz zalecenia producentów suszarek wyraźnie wskazują, że forma powinna leżeć poziomo, stroną drukową do dołu. To najprostszy sposób, żeby zachować czystość, jednolitość grubości emulsji i powtarzalność efektów na każdym etapie produkcji. Moim zdaniem ignorowanie tego zalecenia wynika zazwyczaj z chęci przyspieszenia procesu lub braku doświadczenia, jednak w dłuższej perspektywie takie podejście generuje więcej problemów niż korzyści. W sitodruku najważniejsza jest precyzja i powtarzalność, a nieprawidłowe ułożenie sit podczas suszenia to prosta droga do strat materiałowych i gorszej jakości wydruków.