Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Często spotykam się z przekonaniem, że elementy takie jak walce aniloksowe czy rakle mogą być stosowane także w innych technikach druku, np. w rotograwiurze czy typografii. To dość popularna pomyłka wynikająca z powierzchownego podobieństwa maszyn drukarskich i faktu, że każda z tych technik korzysta z własnych narzędzi dozujących farbę. W rotograwiurze mamy do czynienia z cylindrami grawerskimi, które są grawerowane w celu przenoszenia farby na podłoże, a za równomierne rozprowadzenie farby odpowiadają raczej noże zgarniające zwane doctor blade, ale to nie to samo, co rakle w fleksografii, gdzie ich ustawienie i interakcja z aniloksem ma olbrzymie znaczenie. Typografia z kolei korzysta z twardych form drukowych, a farba jest nanoszona wałkami pokrytymi kauczukiem, przez co proces dozowania farby wygląda zupełnie inaczej i nie wymaga ani aniloksów, ani rakli. W sitodruku natomiast farba przechodzi przez siatkę, a jej rozprowadzenie kontroluje się raklem, który przesuwa farbę w poprzek szablonu, ale nie ma tu mowy o walcach aniloksowych czy skomplikowanym systemie dozowania farby. Wiele osób myli pojęcia, bo rakle są obecne zarówno w fleksografii, jak i sitodruku, jednak ich funkcja jest całkiem inna. Warto pamiętać, że tylko w fleksografii wszystkie te trzy elementy – aniloks, ciekła farba i rakle – współpracują w jednym procesie przygotowania maszyny, co jest bardzo wyraźnie opisane w standardach branżowych i podręcznikach. Z mojego doświadczenia powiem, że rozróżnienie tych technik i ich narzędzi to podstawa, jeśli ktoś chce zrozumieć, jak naprawdę działa nowoczesna poligrafia. Wielu uczniów skupia się za bardzo na ogólnikach i przez to miesza różne procesy. Dlatego warto dokładnie analizować zadania maszyn i specyfikę pracy w danej technologii, bo to potem przekłada się na jakość i powtarzalność druku w praktyce.