Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Zdarza się, że przy analizie problemów z formami sitodrukowymi pojawia się pokusa, by naprawiać błędy trochę „na skróty”, na przykład poprzez zaklejanie czy nawet próbę zaszycia otworów. Ale te metody mają poważne ograniczenia techniczne. Zaklejanie błędnych obszarów taśmą lub folią nie daje trwałego efektu – pod ciśnieniem rakla i farby taki materiał łatwo się odkleja, a często pozostawia nawet ślady na odbitce. W dodatku taśmy mogą nie być odporne na rozpuszczalniki zawarte w farbach, co prowadzi do szybkiego pogorszenia jakości. Zaszywanie otworów, choć brzmi kreatywnie, jest całkowicie niepraktyczne – siatka sitodrukowa jest bardzo delikatna, a igły czy nici tylko ją osłabiają i ranią, przez co cała forma może się rozpaść podczas druku. Tworzenie nowych otworów również nie rozwiązuje problemu – przecież chodzi o usunięcie niepożądanych, a nie o ich dokładanie. W praktyce takie działania prowadzą do powstawania kolejnych miejsc, przez które farba przecieka, a samą formę można już tylko wyrzucić. Często spotykam się z przekonaniem, że każda usterka nadaje się do „mechanicznej” naprawy, ale w sitodruku liczy się precyzja i zgodność z oryginalnym projektem. Standardy branżowe jasno wskazują, że do retuszu form należy stosować głównie technologie pozwalające na pełną kontrolę nad przepuszczalnością oczek, bez naruszania integralności siatki. Wszelkie improwizacje typu szycie czy zaklejanie prowadzą w efekcie do strat materiałowych i większych kosztów, a przecież istotą dobrej praktyki zawodowej jest unikanie takich sytuacji i stosowanie sprawdzonych rozwiązań, czyli zamalowywania oczek odpowiednimi substancjami.