Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

Gładkość drukowa i pylenie to zupełnie odmienne zagadnienia, chociaż oba dotyczą powierzchni papieru. Gładkość drukowa określa, jak równa i przyjemna dla dotyku jest powierzchnia, co wpływa na jakość przenoszenia farby podczas druku, ale nie mówi nic o tym, czy z papieru będą się odrywały drobiny. Wiele osób myli te pojęcia, bo sądzi, że papier o niskiej gładkości łatwiej się „kruszy”, a to nie do końca tak działa. Pulchność natomiast to parametr związany z objętością i grubością papieru przy danej masie, a nie z jego zachowaniem podczas druku. Można mieć bardzo pulchny papier, który wcale nie pyli. Często technicy błędnie sądzą, że pulchny papier to gorsza spoistość i większa tendencja do pylenia, co nie zawsze się sprawdza w praktyce – wszystko zależy od konstrukcji i składu arkusza. Spoistość powierzchni, choć brzmi podobnie, to określenie odporności powierzchni papieru na oderwanie warstwy w wyniku działania siły zewnętrznej, na przykład przy intensywnym pocieraniu. To parametr, który mierzy się testami wytrzymałościowymi, jak np. test Dennison Wax Pick, ale nie opisuje typowego pylenia, gdzie te drobinki po prostu się osypują przy zwykłym transporcie czy druku. Typowym błędem jest utożsamianie spoistości powierzchni z brakiem pylenia – można mieć papier o wysokiej spoistości, a mimo to z niewłaściwym wypełniaczem, który się wykrusza. Z mojego punktu widzenia najważniejsze jest rozumienie, że pylenie wynika głównie z niewłaściwego doboru składników papieru lub nieprawidłowego procesu produkcji, a nie z samej jego gładkości, pulchności czy nawet spoistości powierzchni. To subtelna, ale istotna różnica, która w praktyce często umyka osobom niepracującym na co dzień z technologią papieru.