Kwalifikacja: PGF.01 - Realizacja procesów drukowania z użyciem fleksograficznych form drukowych

W drukarstwie często spotyka się różne sugestie dotyczące poprawiania właściwości farby, ale nie wszystkie popularne rozwiązania są zgodne z technologicznymi wymaganiami procesu drukowania. Na przykład pudru drukarskiego nie dodaje się do farby, tylko stosuje się go do zabezpieczania wydruku przed sklejaniem arkuszy. Jego zadaniem jest oddzielenie świeżo zadrukowanych kartek, a nie wpływanie na ciągliwość farby. Wbrew niektórym opiniom, pokost także nie służy do tego celu – jest to olej lniany używany głównie do rozcieńczania farb olejnych w malarstwie lub do impregnacji drewna. W poligrafii dodanie pokostu do farby wręcz pogorszyłoby właściwości drukowe, prowadząc do rozcieńczenia i zmniejszenia siły barwnej, a nawet wydłużenia czasu schnięcia. Jeśli chodzi o wodę, to w tradycyjnym druku offsetowym jest ona elementem procesu, ale nie dodaje się jej bezpośrednio do farby. Woda w maszynie offsetowej tworzy warstwę oddzielającą miejsca niedrukujące, a zmieszanie jej z farbą prowadzi do emulgowania i niekontrolowanych efektów, takich jak zmycie pigmentów czy powstawanie smug. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący drukarze czasem ulegają pokusie „poprawiania” farby tym, co akurat mają pod ręką, ale bez znajomości mechanizmów fizykochemicznych to prosta droga do komplikacji na maszynie. W praktyce branżowej i zgodnie z zaleceniami producentów farb, jedynym bezpiecznym i skutecznym sposobem regulacji ciągliwości jest użycie pasty skracającej. To ona zapewnia precyzyjną kontrolę nad właściwościami farby bez ryzyka pogorszenia jakości druku.