Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej

W przypadku broszur pokazanych na zdjęciu, wybór metody kompletowania wkładu jest kluczowy dla uzyskania odpowiedniej jakości i trwałości produktu. Często pojawia się przekonanie, że kompletowanie „arkusz na arkusz” lub „arkusz w składkę” może być dobrym rozwiązaniem, jednak są to typowe błędy wynikające z niezrozumienia konstrukcji broszury szytej drutem. Metoda „arkusz na arkusz” polega na układaniu pojedynczych, złożonych na pół arkuszy jeden na drugim, co sprawdza się raczej przy prostych blokach do klejenia, np. w zeszytach klejonych lub notesach. Takie podejście nie gwarantuje zachowania spójności paginacji przy zszywaniu na grzbiecie. Z kolei „arkusz w składkę” oznacza wkładanie pojedynczego arkusza wewnątrz złożonej już składki, co w praktyce jest rzadko stosowane, bo powoduje niestabilność całego wkładu – arkusze mogą się przesuwać, co prowadzi do błędów przy finalnym montażu. Propozycje „składka na składkę” oraz „składka w składkę” bywają mylone ze względu na podobieństwo nazw, ale różnica jest zasadnicza – składka na składkę to metoda typowa dla grubych bloków książkowych, gdzie kolejne składki układa się warstwowo, jedna na drugiej, a następnie łączy je klejem lub zszywa nićmi. Takie kompletowanie jest wykorzystywane np. przy produkcji książek w twardej oprawie, a nie przy cienkich, zszywanych broszurach. W praktyce, jeśli próbować złożyć broszurę wg innych metod niż składka w składkę, efekt będzie po prostu nieestetyczny i niezgodny ze standardami branżowymi. To częsty błąd początkujących, którzy nie rozróżniają specyfiki montażu różnych rodzajów wydawnictw.