Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej

Wiele osób, obliczając naddatek technologiczny, wpada w pułapkę minimalizowania liczby arkuszy lub zwyczajnie przelicza procenty w niewłaściwy sposób. Często pojawia się pokusa, by zaokrąglać w dół albo wręcz pomijać drobne wartości, myśląc, że kilka czy kilkanaście arkuszy nie zrobi różnicy – niestety, w praktyce poligraficznej takie podejście może się źle skończyć. Jeżeli wybierzesz np. 2 030 czy 2 010 arkuszy jako naddatek dla nakładu 2 000, to w rzeczywistości jest to zaledwie 1,5% czy nawet mniej – a to zdecydowanie za mało, żeby zabezpieczyć proces przed stratami wynikającymi z ustawiania maszyny, błędów operatora czy jakości papieru. Równie często spotykam się z próbą przyjęcia wartości pośrednich, jak np. 2 080 arkuszy, co wynika pewnie z zaokrąglania albo chęci ograniczenia wydatków na papier; niestety, to nie jest zgodne z branżowymi standardami. Drukarnie, idąc za dobrymi praktykami, stosują właśnie 5% jako bezpieczny i sprawdzony zapas, bo tylko wtedy jest realna szansa, że nakład zostanie wykonany w pełni, bez niepotrzebnych opóźnień i reklamacji klienta. Często zapomina się też, że naddatek technologiczny to nie luksus, tylko konieczność, która wynika ze specyfiki procesu – maszyny mają swoje ograniczenia, papier potrafi się uszkodzić czy zaciąć i nie sposób tego przewidzieć co do arkusza. W branży nikt nie ryzykuje drukowania 'na styk', bo koszt ewentualnej powtórki całego nakładu jest wielokrotnie większy niż wartość tych kilkudziesięciu dodatkowych arkuszy. Dobre praktyki pokazują jasno – lepiej mieć lekki zapas, niż narazić się na poważne konsekwencje logistyczne i finansowe. Warto zapamiętać, że precyzyjne wyliczenie naddatku, adekwatnego do typowego 5%, jest kluczowe w planowaniu produkcji.