Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej

W praktyce poligraficznej temat kierunku włókien w papierze wydaje się niepozorny, ale ma bezpośredni wpływ na jakość końcowego produktu, czyli etykiety na butelkach. Często pojawia się mylne przekonanie, że układanie włókien ukośnie – czy to względem wysokości, czy szerokości etykiety – poprawi elastyczność papieru. W rzeczywistości takie rozwiązania powodują nieregularne odkształcenia papieru po nałożeniu kleju, przez co etykieta może się fałdować albo nawet pękać na zakrzywionej powierzchni butelki. To spore ryzyko, zwłaszcza przy produkcji na skalę przemysłową, gdzie każda wadliwa sztuka to wymierna strata. Równie zwodniczy jest pogląd, że włókna powinny być ustawione równolegle do wysokości etykiety. Intuicyjnie może się wydawać, że taki układ ułatwi naklejanie, jednak praktyka pokazuje coś przeciwnego – papier staje się wtedy sztywniejszy na kierunku obwodu butelki i trudniej przylega do powierzchni, przez co często powstają pęcherzyki powietrza albo zmarszczenia. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby wybierające takie rozwiązania z reguły kierują się bardziej logicznym myśleniem niż znajomością standardów branżowych. Tymczasem normy zalecają układ włókien prostopadły do wysokości etykiety, bo tylko wtedy podczas klejenia na obłym kształcie butelki papier zachowuje optymalną rozciągliwość i minimalizuje ryzyko deformacji. W branży mówi się wręcz, że to jeden z kluczowych parametrów odpowiedzialnych za powtarzalność i estetykę wyrobu. Sumując, wybór innego kierunku włókien niż prostopadły do wysokości etykiety prowadzi do typowych błędów produkcyjnych i obniża jakość całego procesu.