Kwalifikacja: PGF.06 - Planowanie i kontrola produkcji poligraficznej

W przypadku krojenia papieru na krajarce jednonożowej największym problemem jest to, że luźno ułożone arkusze w stosie mogą zacząć się wzajemnie przesuwać pod wpływem ostrza, co prowadzi do nierównych krawędzi i strat materiału. Często mylnie zakłada się, że zmniejszenie siły krojenia rozwiąże ten problem, ale to nieprawidłowe myślenie. Siła krojenia jest związana z samym przebiciem się ostrza przez stos, nie zaś z tym, czy arkusze leżą stabilnie. Jeśli siła będzie zbyt mała, ostrze może się zatrzymać w połowie, a stos i tak się przesunie. Z kolei zwiększenie siły krojenia może nawet pogorszyć sytuację, bo większy nacisk ostrza jeszcze bardziej wypycha arkusze na boki, gdy nie są odpowiednio dociśnięte. Jeszcze innym błędem jest założenie, że zmniejszenie nacisku belki dociskowej cokolwiek poprawi – to już zupełnie odwrotne podejście do tego, co zalecają normy branżowe i praktyka. Słaby docisk to po prostu większa szansa na przemieszczanie się papieru, szczególnie przy gładkich, kredowanych lub cienkich arkuszach. Moim zdaniem, bardzo często winą za złe cięcie obarcza się maszynę lub operatora, a problem tkwi w źle ustawionym docisku. Każdy, kto trochę dłużej pracuje w drukarni, wie, że precyzyjne dociśnięcie stosu to kluczowy element – bez tego nawet najostrzejsze ostrze nie zapewni równego cięcia. W praktyce zawsze sprawdzam, czy belka dociskowa dobrze przytrzymuje stos, zwłaszcza przed krojeniem wąskich pasków czy cienkich papierów. Takie podejście to nie tylko dobra praktyka, ale wręcz branżowy standard i podstawa bezpieczeństwa oraz jakości wyrobu.