Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wybór niewłaściwego materiału papierniczego na okładkę zeszytową wynika najczęściej z nieznajomości właściwości fizycznych papieru i tego, jak przekładają się one na codzienne użytkowanie zeszytów. Papier piśmienny o gramaturze 70 g/m² to materiał bardzo cienki, przeznaczony głównie do wnętrza zeszytów – jego zadaniem jest zapewnienie komfortu pisania, a nie ochrona. Użycie go na okładkę spowodowałoby, że byłaby ona bardzo podatna na zagniecenia, rozdarcia czy nawet przypadkowe zamoczenia. Papier offsetowy 90 g/m², choć nieco grubszy, również nie spełnia wymagań stawianych okładkom – jest zbyt wiotki i szybko się niszczy, przez co nie chroni właściwie środka zeszytu. Z kolei tektura makulaturowa o gramaturze 600 g/m² to materiał zdecydowanie zbyt gruby i ciężki jak na potrzeby standardowej okładki zeszytowej. Taką tekturę stosuje się raczej w oprawie twardej książek, segregatorach lub jako przekładki techniczne, gdzie potrzebna jest bardzo wysoka sztywność i odporność na uszkodzenia mechaniczne. W praktyce, użycie jej do zwykłego zeszytu sprawiłoby, że byłby on ciężki, niewygodny do noszenia w plecaku i niepraktyczny w codziennym użytkowaniu. Częsty błąd myślowy polega na tym, że sztywność utożsamia się automatycznie z wytrzymałością, a to nie zawsze idzie w parze z funkcjonalnością. Branża papiernicza wypracowała przez lata pewne standardy – do okładek zeszytowych przyjęło się stosować karton offsetowy o gramaturze około 180 g/m², co zapewnia optymalny kompromis między ochroną a wygodą. Wybierając materiały zbyt cienkie, ryzykujemy szybkie zniszczenie produktu, a stosując zbyt grube – utratę ergonomii. Kluczowe jest rozumienie tych zależności i świadome dobieranie materiałów do konkretnego zastosowania.