Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wiele osób ma mylne wyobrażenia co do procesów technologicznych stosowanych przy wytwarzaniu opakowań tekturowych, dlatego warto wyjaśnić, skąd biorą się nieporozumienia. Okrawanie i zszywanie kojarzą się raczej z przemysłem odzieżowym lub tapicerskim, gdzie materiał jest rozcinany i łączony za pomocą nici lub zszywek. W branży opakowań takie techniki są rzadkością – zszywanie stosuje się wyłącznie przy bardzo dużych, przemysłowych opakowaniach z tektury falistej, gdzie nie liczy się estetyka, tylko wytrzymałość. Przecinanie i składanie to bardzo ogólne pojęcia, które nie odnoszą się do żadnego konkretnego procesu technologicznego – przecinanie nie gwarantuje dokładności, a brak bigowania powoduje, że krawędzie zgięć są nieregularne i często pękają. Składanie oczywiście jest ważnym etapem, ale poprzedza je właśnie wykrawanie i bigowanie, które przygotowują arkusz do dalszej obróbki. Z kolei frezowanie i klejenie to technologie stosowane w zupełnie innych materiałach albo formach – frezowanie sprawdza się przy tworzywach sztucznych lub drewnie, a w opakowaniach kartonowych raczej nie występuje, bo jest nieprecyzyjne i zbyt kosztowne. Klejenie może być elementem końcowym przy składaniu pudełka, ale nie zastąpi procesu wykrawania czy bigowania. Często spotykam się z błędnym myśleniem, że wystarczy przeciąć tekturę i ją skleić, ale praktyka pokazuje, że bez właściwego procesu bigowania żadna linia zgięcia nie będzie równa ani trwała. Branża opakowań przez lata wypracowała standardy pozwalające na szybkie, powtarzalne i ekonomiczne wytwarzanie pudełek – właśnie dzięki wykrawaniu i bigowaniu. Pozostałe metody są albo nieprecyzyjne, albo zupełnie nieadekwatne do typowych wymagań produkcyjnych w tej dziedzinie.