Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Zdarza się, że wybierając techniki zdobienia opraw złożonych, skupiamy się na czynnościach, które wydają się efektowne lub skomplikowane, a jednak nie mają większego związku z dekorowaniem książki. Perforowanie okładek, choć czasem stosowane w niektórych niszowych projektach, w klasycznym introligatorstwie raczej się nie przyjęło jako metoda zdobnicza. To bardziej technika użytkowa, służąca np. wentylacji albo jako element zabezpieczający, a nie dekoracyjny akcent na oprawie. Zaklejanie grzbietów wkładu to natomiast czynność typowo konstrukcyjna – jej celem jest wzmocnienie konstrukcji książki i prawidłowe związanie kolumny kartek z oprawą. Nie wpływa to właściwie na wygląd zewnętrzny książki, a już na pewno nie jest traktowane jako etap zdobienia. Kalibrowanie wkładu zaś to zdecydowanie proces technologiczny, który polega na wyrównywaniu i dopasowywaniu kartek bądź bloków książki, żeby wszystko pasowało idealnie do okładki. Z mojego doświadczenia wynika, że często myli się pojęcia związane z montażem i wykańczaniem, ale w branży introligatorskiej rozróżnienie jest dość jasne: zdobienie to np. złocenia, tłoczenia, aplikacje, intarsje – działania mające dodać walorów wizualnych, a nie tylko funkcjonalnych. Dobre praktyki mówią wyraźnie: jeśli chodzi o oprawy złożone i ich dekoracyjne wykończenie, to złocenie boków wkładu jest uznawane za główną technikę podnoszącą wartość estetyczną produktu. Pozostałe wymienione czynności są ważne na etapie produkcji, ale nie stanowią dekoru książki w sensie branżowym. To typowy błąd myślowy – mieszanie działań technicznych i artystycznych, dlatego warto się na tym etapie zatrzymać i jeszcze raz przeanalizować, co naprawdę oznacza zdobienie w oprawach.