Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wielu początkujących introligatorów ma tendencję do zawyżania szerokości materiału przeznaczonego na zawinięcia oklejek w okładce kombinowanej, zakładając, że im więcej, tym lepiej i trwalej. To typowy błąd – nadmiar materiału nie tylko nie poprawia jakości, ale wręcz potrafi zaszkodzić. Jeśli na przykład ktoś wybierze 40 mm albo nawet 30 mm, to praktycznie pewne, że podczas zawijania w narożnikach pojawią się nieestetyczne zgrubienia. Moim zdaniem wynika to z mylnego przekonania, że większy margines zapewni mocniejsze trzymanie się okleiny – a to wcale nie tak działa. Nadmiar materiału powoduje, że trudno równomiernie rozprowadzić klej, a w efekcie krawędź okładki jest zbyt gruba, co rzutuje na wygląd i funkcjonalność książki. 25 mm to już i tak sporo, chociaż czasem spotyka się taką szerokość przy bardzo dużych formatach albo sztywnych okładkach, ale dla typowego wkładu 240 mm to zwyczajnie przesada. Zaś z drugiej strony, pomysł użycia zaledwie kilku milimetrów, czyli mniej niż 15, byłby zupełnie niepraktyczny, bo nie zapewni właściwego połączenia i można się spodziewać, że oklejka szybko zacznie się odklejać na brzegach – szczególnie przy częstym użytkowaniu książki. Dobre praktyki branżowe i podręczniki mówią wprost: dla formatu około 240 mm te 15 mm zawinięcia to optymalny kompromis między estetyką a trwałością. Warto też pamiętać, że standardy są efektem wieloletnich doświadczeń i sprawdzania różnych rozwiązań w praktyce. Z mojego doświadczenia wynika, że trzymanie się tej wartości minimalizuje ryzyko błędów i zapewnia profesjonalny efekt końcowy.