Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych

Wybór odpowiedniego kleju do zaklejania grzbietów druków to bardzo ważna decyzja, która ma wpływ nie tylko na trwałość, ale też na estetykę oraz wygodę pracy z gotowym produktem. Często spotyka się przekonanie, że tradycyjne kleje naturalne, takie jak dekstrynowy, roślinny czy kostny, sprawdzą się w każdej sytuacji. Moim zdaniem to dosyć powszechny błąd wynikający z przyzwyczajeń lub sentymentu do starszych technologii. Kleje dekstrynowe robi się ze skrobi modyfikowanej i one są stosunkowo łatwe w przygotowaniu, ale ich wytrzymałość, zwłaszcza w środowisku wilgotnym, jest znacznie gorsza niż klejów syntetycznych. Z kolei kleje roślinne, np. na bazie mączki ziemniaczanej, są tanie i ekologiczne, ale niestety ich spoiny z czasem tracą przyczepność, szczególnie pod wpływem obciążeń mechanicznych czy zmian temperatury. Jeśli chodzi o klej kostny, to rzeczywiście używa się go od setek lat, ale obecnie raczej do konserwacji zabytkowych dokumentów lub w bardzo specyficznych przypadkach – nie nadaje się do intensywnej eksploatacji, bo może sztywnieć i pękać. Większość nowoczesnych norm i wytycznych branżowych, np. tych stosowanych w drukarniach przemysłowych, wskazuje jednoznacznie na przewagę klejów syntetycznych – zwłaszcza tam, gdzie liczy się odporność, elastyczność i szybkość produkcji. W praktyce kleje naturalne mogą być stosowane w amatorskich projektach lub do tymczasowych połączeń, ale przy profesjonalnej pracy z dokumentami w stosie po prostu nie spełnią oczekiwań dotyczących jakości i trwałości. To jeden z tych przypadków, gdzie technologia naprawdę wygrywa z tradycją.