Kwalifikacja: PGF.03 - Realizacja procesów introligatorskich i opakowaniowych
Którą technikę obróbki druków luźnych należy zastosować, aby uzyskać składkę 8-stronicową?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Złamywanie to podstawowa technika introligatorska, która polega na odpowiednim zaginaniu arkuszy drukarskich w celu uzyskania składki, czyli zestawu ułożonych w określonej kolejności stron. Składka 8-stronicowa powstaje właśnie poprzez dwukrotne złamanie pojedynczego arkusza – najpierw na pół (pierwsze złamanie), a następnie ponownie na pół (drugie złamanie). W ten sposób arkusz nabiera struktury książkowej, gdzie kolejne strony są rozmieszczone w ustalonej sekwencji. Z mojego doświadczenia wynika, że poprawne złamywanie to absolutna podstawa przygotowania pracy do dalszych etapów, takich jak zszywanie lub oprawianie. W praktyce, na maszynach złamujących często realizuje się całą produkcję broszur, gazet czy katalogów, bo to właśnie ta operacja decyduje o rozmieszczeniu stron i późniejszym komforcie czytania. Warto wiedzieć, że złamywanie powinno być wykonane z dużą precyzją, by uniknąć przesunięć stron, które później psują efekt końcowy. Standardy branżowe (np. normy ISO dotyczące produkcji poligraficznej) wyraźnie wskazują na złamywanie jako najefektywniejszy i najbardziej uznany sposób formowania składek wielostronicowych. Co ciekawe, niektórzy początkujący próbują zastępować złamywanie innymi procesami, jednak żaden z nich nie daje takich efektów, jeśli chodzi o strukturę i układ stron.
Wielu osobom zdarza się mylić podstawowe terminy introligatorskie, szczególnie jeśli chodzi o obróbkę druków luźnych. Złamywanie często jest intuicyjnie mylone z innymi procesami, takimi jak wiercenie, klejenie czy gumowanie, ale warto rozumieć subtelne różnice. Wiercenie polega na mechanicznym wykonywaniu otworów w papierze – zwykle stosuje się je przy przygotowywaniu dokumentów do segregatorów lub systemów bindowania, nigdy do tworzenia składek wielostronicowych. Klejenie natomiast to technologia wykorzystywana głównie przy oprawie bloków książkowych lub broszur, gdzie poszczególne kartki łączy się za pomocą kleju. Klejenie nie umożliwia uzyskania składki 8-stronicowej, bo kartki są po prostu trwale złączone – nie dochodzi tu do właściwego ułożenia stron w składce. Gumowanie, z kolei, to metoda pokrywania krawędzi arkuszy cienką warstwą gumy – typowe dla bloczków z odrywanymi kartkami, np. notesów. Tutaj również nie ma mowy o składce, bo druk pozostaje luźny lub lekko związany, ale nie tworzy zwartego układu stron jak w przypadku złamywania. Typowym błędem jest traktowanie klejenia lub gumowania jako sposobu na tworzenie składek ze względu na ich funkcję łączenia papieru. Jednak prawidłowe przygotowanie składki wielostronicowej zawsze opiera się o złamywanie, bo tylko ono pozwala uzyskać określony układ stron zgodny z projektem wydawniczym. W branży poligraficznej to właśnie złamywanie jest standardem przy pracy z broszurami, gazetami czy katalogami, a pozostałe wymienione procesy mają zupełnie inne zastosowanie i nie zapewniają wymaganej struktury stron. Moim zdaniem, zrozumienie tych różnic to klucz do świadomej pracy w drukarstwie i unikania niepotrzebnych pomyłek na dalszych etapach produkcji.